Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Κωνσταντίνου Μπούρα
Η Νέμεσις καραδοκεί. Η Μυθολογία διδάσκει πως την φοβόντουσαν ακόμα και οι Ολύμπιοι «θεοί». Και εάν το Σύμπαν (σύμφωνα με τον Ζακ Μονώ) είναι συνδυαστικό αποτέλεσμα Τύχης και Αναγκαιότητας, η Αδράστεια είναι το εννοιολογικό συμπλήρωμα τής Νεμέσεως.
Στον Ραμνούντα Αττικής λατρεύονται από κοινού Θέμις τε και Νέμεσις, ενώ η συνώνυμη Δίκη δεν είναι ακριβώς ταυτόσημη με την Δικαιοσύνη.
Η Ισονομία είναι από τα βασικά Ιδεώδη τού Διαφωτισμού που ενέπνευσαν όλες τις εθνικοαπελευθερωτικές και λυτρωτικές από απολυταρχισμούς παντός τύπου επαναστάσεις.
«Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης». Το «ιερό» ανθρώπινο τρίπτυχο. Εφαρμόζοντας τον Ορθό Λόγο ο συνειδητός, αφυπνισμένος Άνθρωπος «αεί γεωμετρεί».
«Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω», προειδοποιούσε το επίγραμμα στους Δελφούς. Ο Απόλλων, ως θεός τού Ανεσπέρου Φωτός είναι και λάτρης-προστάτης των Μουσών, αλλά και μάντης-προφήτης. Δεν είναι τυχαίο που κρατάει στα χέρια του τη λύρα. Υμνωδός σαν τον Ορφέα που εξημερώνει τα θηρία και εναρμονίζει την Φύση στον αδήριτο Συμπαντικό Ρυθμό, τον οποίο ουδέποτε ανευρίσκομεν πλήρως ειμή μόνον καταβυθιζόμενοι εις τα βάθη τής (ατομικής και συλλογικής) Συνειδήσεως.
Αυτό το συνειδέναι είναι που χάσαμε τα τελευταία χρόνια. Εις την ανεύρεσιν τού Ορθού Λόγου οφείλουμε να επιδοθούμε νουνεχείς, εάν θέλουμε να ξαναδούμε την Αναγέννηση να ανατέλλει πάνω από τον ομιχλώδη ορίζοντα τής μεταβατικής, μεταιχμιακής εποχής μας.
Μιλάμε για Ελευθερία, και δη «ελευθερία τής έκφρασης».
Τι σημαίνει άραγε αυτό; Ελευθερία να κατασπαταλάμε αλόγιστα τους φυσικούς πόρους, να βλάπτουμε τα έλλογα κι άλογα όντα, να καταπατάμε τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των άλλων στο όνομα τής δικής μας εγωκεντρικής-ατομοκεντρικής ασυδοσίας;
Και πώς ακριβώς εξασκείται η περίφημη «ελευθερία τής βούλησης» χωρίς ταυτόχρονη ενσυναίσθηση και διάκριση των ορίων, του γήινου πλαισίου, της ανθρώπινης συνθήκης;
Χωρίς καθημερινή εξάσκηση τού ενδιάθετου Κριτικού μας Πνεύματος από το μαιευτήριο μέχρι το αποτεφρωτήριο πώς μπορούμε να ανακυκλώσουμε την Συλλογική Πανανθρώπινη Εμπειρία χωρίς να ρυπάνουμε αναπόδραστα το (υλικό και νοητικό) περιβάλλον;
Τι είναι ο περίφημος «κόσμος των Ιδεών» που αναφέρει ο Πλάτωνας;
Ζούμε σε μια προσομοίωση; Είναι «όνειρο» η ζωή μας, όπως λένε οι μεγάλοι σοφοί δραματικοί ποιητές όλων των εποχών; Και εάν το Σύμπαν επλάστη δια τού Λόγου, μήπως είναι κυρίως νοητικό κι επηρεάζεται επ’ αγαθώ από τις καλές μας σκέψεις, συμπεριφορές, πράξεις;
Είμαστε ό,τι τρώμε, αλλά και ό,τι σκεπτόμαστε. «Η Κόλαση είναι οι άλλοι», αλλά και η μόνη διέξοδος προς τον Παράδεισό μας. «Οι άλλοι είμαστε εμείς», το αντικαθρέφτισμά μας στον παραβολικό ή υπερβολικό καθρέφτη τού Κόσμου.
Το θέατρο τού μέλλοντος εάν δεν καταστεί περισσότερο διαδραστικό θα πάψει να υπάρχει, λέω και ξαναγράφω στα θεωρητικά μου κείμενα, βασισμένα στην πολύχρονη πρακτική.
Καμία θεωρία που δεν επαληθεύεται πειραματικά δεν έχει ισχύ στην πράξη.
Στο CERN τώρα πολλά απ’ όσα ψυχανεμίστηκαν οραματιζόμενοι το Αχανές οι λεγόμενοι «προσωκρατικοί φιλόσοφοι» επαληθεύονται με μια λογικώς αναμενόμενη χρονοκαθυστέρηση είκοσι πέντε αιώνων.
«Κάθε φορά που έμπαινα σε ένα καινούργιο γνωστικό πεδίο, είχε περάσει ήδη προηγουμένως ένας Ποιητής», αποφαίνεται ο Πατέρας τής Ψυχαναλύσεως Σιγισμούνδος Φρόϊντ.
Κι ο «σκοτεινός» Ηράκλειτος μιλάει για το Άγνωστο, για το Άπειρο, για το Άφατο, για το Άρρητο με μία παρρησία που μόνον οι απεγνωσμένοι δοκιμάζουν στο υλικό πεδίο. Αντίθετα, ο Πυθαγόρας προτιμάει κι επιτάσσει την «ιερά σιωπή». Επίσης, η περίφημη «σωκρατική μαιευτική μέθοδος» βασίζεται στην «ενθύμηση», στην αναχάραξη γνώσεων προκειμένου να επιτευχθεί η ακάματη πορεία προς τη Γνώση (ανέφικτη για «τα βιαστικά άπειρα όντα τής στιγμής», σύμφωνα με τον Μεγάλο Αλεξανδρινό Ποιητή Καβάφη).
Εάν θέλουμε να εξασκήσουμε την Ελευθερία μας και να λεγόμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, θα πρέπει νομίζω – και κατά την ταπεινή μου γνώμη, πάντα – να προτάξουμε την αξιοκρατία, την ισονομία, την αναγνώριση και την υγιή εκτίμηση τής αξίας των άλλων, τον αμοιβαίο σεβασμό και την αλληλεγγύη, αλλιώς η Δικαιοσύνη καταντάει κενό γράμμα και η Νέμεσις καραδοκεί για να αποδώσει το Δίκαιο, το συμπαντικό, το άγραφο και απαράγραπτο, εκείνο που ευαγγελίζεται η σοφόκλειος Αντιγόνης εκφέροντας εκείνη την υπέροχη ρήση «γιατί θα ζήσω περισσότερο ΕΚΕΙ παρά εδώ». Είναι το ίδιο ΕΚΕΙ στο οποίο βαδίζει αποφασισμένος ο Σωκράτης, διψασμένος για κώνειο, απηυδισμένος από την αδικοπραξία των μικροπρεπών, μικρονοϊκών, μικρομέγαλων συμπολιτών τους, τους οποίους αρνείται να κολακέψει ως «υποκριτικής», αλλά αντιθέτως τούς εξοργίζει μέχρις εκδικητικότητος.
Όταν θα πάψουμε να αποκεφαλίζουμε τα στάχυα που προεξέχουν, όταν αναγνωρίζουμε τις αξίες, όταν υποκλινόμαστε με σέβας αρμόζον έμπροσθεν των δημιουργών, μόνον τότε θα είμαστε ελεύθεροι εμείς και η Φύσις όλη. Μέχρι τότε, ας εξασκούμε σε καθημερινή βάση τον Κριτικό Λόγο και ας εξασκούμαστε στην ενσυναίσθηση αποδίδοντας δικαιοσύνη εαυτοίς τε και άλλοις με αυστηρή επιείκεια.
Όσο για την συν-χώρεση, είναι πολύ βαθεία έννοια για να την εξαντλήσουμε σε ολίγες αράδες. Θα επανέλθουμε σε επόμενο κριτικό σημείωμα. Κρίνετε ίνα κριθείτε.
Σας εύχομαι από καρδιάς καλές, εποικοδομητικές, αυτογνωσιακές συνδημιουργικές γιορτές.
Ελευθερία, Δικαιοσύνη, Αδελφοσύνη όλων των έλλογων έμβιων όντων απανταχού τής γης.
Έρρωσθε!!! Χαίρεστε!!! Αγαλλιάστε!!! Ας γαληνέψωμεν.
«Θέλει αρετήν και τόλμην» η αυτοβελτίωση. Παραδοχή, αποδοχή, αποφασιστικότητα, αλλαγές, ανασυντάξεις, ανακατανομές.
