Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Κωνσταντίνου Μπούρα
Έχοντας ήδη μελετήσει το άκρως ρηξικέλευθο αυτό κείμενο στο τέλειας αισθητικής βιβλίο των ψαγμένων εκδόσεων «Λιοτρίβι» τής Διδάκτορος Παναγιώτας (Πάνη) Σαράφη κι έχοντας παρακολουθήσει την παρουσίασή του στην Καναδική Πρεσβεία, περίμενα με αγωνία να το δω επί σκηνής στην περικαλλέστατη αίθουσα «ιταλικού τύπου» του Μαλλιαροπούλειου Θεάτρου στο πλαίσιο τού Πρώτου Διεθνούς Φεστιβάλ Βιβλίου Τρίπολης, που με εξέπληξε με τον πλούτο των εκδηλώσεων και την ενεργή συμμετοχή τής τοπικής κοινωνίας, που υποδέχτηκε φιλόξενα εμβριθείς αξιόλογους πνευματικούς ανθρώπους από όλο τον κόσμο.
Έμεινα λοιπόν έκθαμβος ακούγοντας εικονοποιημένο το άκρως σύγχρονο κείμενο χάρη στην αριστοτεχνική ερμηνεία τής καταπληκτικής Ηλέκτρας Φραγκιαδάκη, σε διδασκαλία-σκηνοθεσία από τον Καθηγητή Μανώλη Σειραγάκη και σε σκηνικά-κοστούμια φιλοτεχνημένα από την Κάλλη Καραδάκη.
Δεν ήξερα εάν πρέπει να κλείνω τα μάτια προκειμένου να απολαμβάνω αποκλειστικά το «ηχοτοπίο» ή να κλείνω τα αυτιά για να καταβυθίζομαι στην αριστοτελική «όψι» μιας παράστασης πολύ πέρα από τα συνηθισμένα εσκαμμένα.
Εσκεμμένα εναλλάσσοντας τις δύο κύριες αισθήσεις επιδόθηκα στο προσωπικό μου κριτικό άθλημα να ακούω τι ακούει ένας τυφλός και να βλέπω τι βλέπει ένας με προβλήματα ακοής. Αυτός ο συνδυασμός με βοηθάει στην εξάσκηση τής Κριτικής Σκέψης γενικότερα, εντός και εκτός θεατρικών συμφραζομένων. Δεδομένου δε ότι «όλος ο κόσμος είναι μία σκηνή» (όπως έλεγε ο Μεγάλος Ελισαβετιανός Δραματουργός) κι αφού ούτως ή άλλως υποδυόμαστε κοινωνικούς ρόλους, η μόνη ασφαλής κοινωνική δεξιοτεχνία είναι η καθημερινή εξάσκηση ενός συνδυασμού ενσυναίσθησης και διάκρισης.
Έτσι λοιπόν σε αυτή την καθηλωτική παράσταση θυμήθηκα μεγάλες στιγμές σκηνικών πραγματώσεων των ποιητικών μονολόγων τού Γιάννη Ρίτσου, αφού η διεξοδική και εμπνευσμένη μετάφραση τού αρχικού κειμένου από τον Καθηγητή Λογοτεχνικής Μετάφρασης στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο Δημήτρη Φίλια αποτελεί μία συνδημιουργική ιδιοφυή ανάπλαση τού αρχικού οράματος τής Καναδής Καρόλ Φρεσέτ, που βασίστηκε σε μια πραγματική ιστορία προκειμένου να συνυφάνει με την υπομονή τής ομηρικής Πηνελόπης μία ανατριχιαστική ιστορία.
Ο αφηγηματικός ιστός εμπλουτίζεται με μυθολογικές παρεκβάσεις, με αληθοφανέστατες ρεαλιστικές καταστάσεις, ενώ η διακειμενικότητα δεν περιορίζεται απλώς και μόνον εις τα σωζόμενα έργα τού αρχαίου δράματος.
Δυσδιάκριτες οι ψηφίδες με τις οποίες φιλοτεχνεί ένα ομοιογενές και απόλυτα αξιοθαύμαστο «μωσαϊκό» λέξεων που εγγράφουν υποθήκες για μια αξιοσημείωτη διαχρονικότητα.
Εκστασιασμένος από το τριπολιτσιώτικο θεατρικό αποτέλεσμα αδημονώ να το δω και στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη και σε όλα τα μεγάλα (ή μικρότερα) αστικά κέντρα – και όχι μόνον!!!
Η Carole Fréchette τιμάει το Πανανθρώπινο Ελληνορωμαϊκό Πνεύμα τής Ελευθερίας μέσα από ένα διεθνές κείμενο-σταθμό στην μακραίωνη «πρόσληψη» και ανασύνθεση τού αρχαίου δράματος σήμερα.
Αναζητείστε το βιβλίο: Carole Fréchette, Ισμήνη, μετάφραση: Δημήτρης Φίλιας, εκδόσεις «Λιοτρίβι – Παναγιώτα Γ. Σαράφη», Τρίπολη 2024, €10.
«Εν αρχή ήν ο Λόγος» και καλόν είναι βγαίνοντας από τις στάχτες και από τον κουρνιαχτό τής μετανεωτερικής αποδόμησης να ξαναχτίσουμε τα καινούργια πνευματικά μας θαύματα ευελπιστώντας στην καινοφανή Αναγέννηση που μας αξίζει και την δικαιούμαστε.
