Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Δημήτρη Καμπουράκη
Δεν μπορώ να αποφασίσω ποιο είναι τελικά πιο τρομακτικό για τον μέσο Έλληνα που κάθεται στο σαλόνι του και ανοίγει την τηλεόραση. Να ξέρει ότι ζει σε μια χώρα και σε μια κοινωνία στην οποία, μετά τα τρία νεκρά παιδιά της Πισπιρίγκου, υπήρξαν και τα πέντε νεκρά βρέφη που συνδέονται με την Ειρήνη Μουρτζούκου ή το γεγονός ότι είναι υποχρεωμένος να γίνεται διαρκώς τηλεοπτικός συμμέτοχος τέτοιων άρρωστων υποθέσεων; Διότι αυτό που ζούμε τις τελευταίες βδομάδες με την «υπόθεση της Αμαλιάδας» ξεπερνά κάθε νοσηρή φαντασία. Η δε καθημερινή της ανακύκλωση στην ειδησεογραφική της σφαίρα μόνο ως συλλογικό νοσηρό σύμπτωμα μπορεί να εκληφθεί.
Η ιστορία είναι τόσο πολύπλοκη, μπερδεμένη και πολυπλόκαμη, που πιστεύω ότι υπάρχουν κάποιοι που την παρακολουθούν καθημερινά και με μανία, δίχως να μπορούν με πληρότητα να διαχωρίσουν τα κομμάτια που την συγκροτούν.
Το όλο σκηνικό μοιάζει με ταινία επιστημονικής φαντασίας και φρίκης ταυτόχρονα, ενώ το πάνθεον των πρωταγωνιστών της θα μπορούσαν άνετα να έχουν βγει από τις πιο αυθεντικές ταινίες του Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Τόσο εξωπραγματικά μοιάζουν όλα, που παρακολουθώντας τα, αρνείσαι να δεχτείς ότι πρόκειται για ιστορία της διπλανής πόρτας μας κι όχι ενός Χολιγουντιανού στούντιο.
Και όμως βρίσκεται σε σχεδόν εικοσιτετράωρη βάση μέσα στα σπίτια μας. Όλα τα κανάλια με όλες τις πρωινές, μεσημεριανές, βραδινές, ερευνητικές ή κουτσομπολίστικές εκπομπές τους, μ’ αυτή την ζοφερή υπόθεση ασχολούνται. Παρουσιάζουν, ψάχνουν, αποκαλύπτουν, συνθέτουν, αποδομούν, ερευνούν, επαναφέρουν, συγκρίνουν, ρωτούν, απαντούν, αναζητούν, εικάζουν, συνεντευξιάζουν, οργίζονται, λυπούνται, ανακυκλώνουν, καταγγέλλουν, αναρωτιούνται, κατηγορούν, εκπλήσσουν, εκπλήσσονται, θυμώνουν, λυπούνται, γνωμοδοτούν, ενοχοποιούν, αθωώνουν. Πρόκειται για μια τρομακτική τηλεοπτική και δημοσιογραφική χιονοστιβάδα, που είναι αδύνατο να αφήσει ανεπηρέαστο ακόμα και τον πιο αδιάφορο τηλεθεατή.
Όπως ήδη θα καταλάβατε, θέμα του κειμένου που διαβάζετε δεν είναι τόσο η ιστορία της Αμαλιάδας αυτή καθ’ αυτή, αλλά η μετατροπή της σε σαρωτικό τηλεοπτικό θέμα και θέαμα.
Τίτλος του κειμένου θα μπορούσε να είναι «τι φταίει ο μέσος Έλληνας και υποχρεώνεται από την τηλεόραση του να βυθίζεται μέρα-νύχτα μέσα σ’ ένα τόσο σκοτεινό πηγάδι;».
Ας μην ξεχνάμε ότι μόλις τα δυο τελευταία χρόνια είχαμε ξαναζήσει το εξάμηνο σήριαλ του Μπάμπη και της Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, για να ακολουθήσει στην συνέχεια το άλλο τρομακτικό σήριαλ της Πισπιρίγκου με τα τρία νεκρά παιδιά της. Τώρα τα νεκρά βρέφη αυξήθηκαν, το θέαμα αναβαθμίστηκε.
Αυτή την φορά, στο κέντρο του σήριαλ είναι τα εντυπωσιακά μπλε μάτια μιας εικοσιτετράχρονης με ανέκφραστο πρόσωπο, η οποία συνδέεται με πέντε νεκρά βρέφη. Οφείλω να επισημάνω ότι η αποκάλυψη αυτής της τραγωδίας και εγκλήματος μαζί, ξεκίνησε από την τηλεόραση. Οι προνοιακές, νοσοκομειακές, αστυνομικές και ανακριτικές αρχές του τόπου, δεν είχαν πάρει χαμπάρι. Τώρα πια έχουν επέμβει, αλλά δίχως την τηλεόραση και τις αποκαλύψεις της, όλο αυτό το θανατερό σκηνικό θα είχε μείνει στο σκοτάδι. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι σύσσωμη η ελληνική τηλεόραση, επειδή το ξεκίνησε, δικαιούται να το μετατρέψει στο βαθιά αντιαισθητικό σήριαλ που παρακολουθούμε σήμερα. Η μετατροπή του αρχικού έκπληκτου τηλεθεατή που έμαθε κάτι πρωτοφανές, σε μόνιμο συφοριασμένο καταναλωτή αρρώστιας πρέπει πάραυτα να σταματήσει.
Επανέρχομαι στα γαλάζια μάτια και ο ανέκφραστο πρόσωπο της Ειρήνης Μουρτζούκου. Τα πέντε νεκρά βρέφη είναι τα ακόλουθα. Η αδερφή της Ειρήνης, 13 μηνών. Η κόρη της φίλης και κουμπάρας της Κατερίνας, 6 μηνών. Η κόρη της ίδιας της Ειρήνης, 19 ημερών. Η δεύτερη κόρη της Ειρήνης, 2 μηνών. Ο γιος της φίλης της Πόπης, 15 μηνών. Υπάρχει κι ένα έκτο παιδί, πάλι αδερφή της Ειρήνης, που πρόλαβε να πάει στο νοσοκομείο και σώθηκε. Όταν πέθαναν αυτά τα βρέφη, η Ειρήνη ήταν δίπλα τους. Τρομακτικό σκηνικό, με τα περισσότερα βρέφη να έχουν πεθάνει από την ίδια αιτία, που λέγεται πνευμονίτιδα. Η οποία όμως δεν είναι αρρώστια, αλλά σύμπτωμα κάποιας πράξης ή άλλης αρρώστιας που οδηγεί στην πνευμονίτιδα.
Τα πέντε βρέφη πέθαναν με την Ειρήνη δίπλα τους και μέσα σε διάστημα δέκα χρόνων, από το 2014 ως το 2024. Εντυπωσιακό είναι ότι οι γιατροί δεν αντιλήφθηκαν πιθανή εγκληματική ενέργεια, οπότε η Ελληνική Αστυνομία δεν ερεύνησε ούτε συσχέτισε τις υποθέσεις μεταξύ τους. Έτσι κι αλλιώς, τα πέντε βρέφη πέθαναν σε άλλο σημείο το καθένα και βρέθηκαν νεκρά στα χέρια άλλων γιατρών. Πάντως, πιστοποιητικό θανάτου με κάποιο ερωτηματικό εκ μέρους των γιατρών, δεν βρέθηκε. Εντάξει, είναι προφανές ότι έχουμε να κάνουμε με μια φρικαλέα ιστορία, την οποία έχουν πια αναλάβει οι ανακριτικές αρχές. Το αποτέλεσμα τους θα προωθηθεί στην δικαιοσύνη. Όμως πίσω από τα πέντε νεκρά βρέφη, όταν τραβηχτεί η κουρτίνα, αποκαλύπτεται μια πολυεπίπεδη ατομική, οικογενειακή και κοινωνική κόλαση.
Ακούμε και βλέπουμε απίστευτα πράγματα. Η Ειρήνη είναι ρομά, ζούσε μέσα σε μια κοινωνία ρομά, ήταν παιδί κακοποιημένο και πιθανότατα βιασμένο από τα εννιά του χρόνια. Βλέπουμε την μάνα της να την κατηγορεί ότι αυτή σκότωσε τα παιδιά και μάλιστα να κραδαίνει ενοχοποιητικά της μηνύματα. Βλέπουμε παιδιά που κανένας δεν ήξερε ποιοι ήταν οι πατεράδες τους, ερωτικές σχέσεις μεταξύ γυναικών που πιθανότατα οδήγησαν σε θάνατο παιδιών για λόγους ζήλειας. Ακούμε για Πακιστανούς και σπιτονοικοκυρές. Για εκβιασμούς και εκφοβισμούς. Για συμμετοχή σε συμμορίες ρομά που έκαναν διαδικτυακές απάτες.
Ακούμε για βρέφη που –από έθιμο- όσο είναι ασαράντιστα οι μανάδες τους δεν τα κοιτάζουν αφότου δύσει ο ήλιος. Για νεκρά παιδιά που τα φωτογράφισαν μετά τον θάνατο τους. Για αναρτημένες φωτογραφίες στις οποίες διακρίνεται απόπειρα πνιγμού παιδιού με το χέρι στον λαιμό του. Για αδερφές που λένε ότι η Ειρήνη πήγε να τις πνίξει με το μαξιλάρι. Την ίδια την εικοσιτετράχρονη να βγαίνει διαρκώς στις τηλεοράσεις κι ύστερα να ομολογεί «δεν πρέπει να βγαίνω, γιατί πέφτω σε αντιφάσεις». Ακούμε κατηγορίες προς την μάνα της, του τύπου «όταν πέθαινε το παιδί, εσύ έκανες σεξ με τον κουμπάρο». Ατέλειωτος ο κατάλογος, σ’ ένα σπιράλ που σπρώχνει τον τηλεθεατή όλο και πιο κάτω, στα κατάβαθα μιας πολυπλόκαμης κόλασης που προφανώς έχει και ψυχιατρικές παραμέτρους.
Ζούμε και πάλι ένα είδος αποκάλυψης. Μια φρίκη σε ζωντανή σύνδεση. Ο τηλεθεατής δεν ξέρει αν πρέπει να βάλει οργισμένες φωνές ή να κλάψει. Πάντως να γελάσει είναι αδύνατο. Οι αποκαλύψεις και οι εικασίες έρχονται από παντού και κατά ριπάς. Αδύνατο να βγει άκρη, καταλήγουμε μόνο σε μια φρίκη που απλώνεται σαν πετρελαιοκηλίδα από βυθισμένο πετρελαιοφόρο και μολύνει τα πάντα. Πρωταγωνιστές παρελαύνουν μπροστά μας καθημερινά, ο ένας χειρότερος από τον άλλον. Και μέσα σ’ όλο αυτόν τον τηλεοπτικό ορυμαγδό, χτίζονται πάλι τηλεοπτικές καριέρες. Μεγάλες τηλεοπτικές καριέρες στηριγμένες στην κιτρινίλα. Όπως πάντα…
