Του Ανέστη Γερονικολάκη
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
Σε γενικές γραμμές δεν έχω πρόβλημα με τις λέξεις. Άλλωστε ορισμένες φορές, ομόηχοι όροι, κάνουν κακόηχες εκφράσεις να αποκτούν υπέροχα νοήματα…
Οι «μπάτσοι» για παράδειγμα, όταν ακούγονταν από τα χείλη ενός γείτονα Ιταλού, δεν σημαίνουν τίποτε άλλο παρά … γλυκά φιλιά (baci).
Οι «μπάτσοι», βεβαίως, του παρ’ ολίγον δημάρχου της Αθήνας (ήθελε αν θυμάστε ο Τσίπρας να τον κατεβάσει) και νυν ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκου Παππά, αποτελούν μίαν άλλην ιστορία!
Όχι επειδή δεν υπάρχουν «καλοί» και «κακοί» αστυνομικοί!
Δε θα ισχυριστώ, υποκριτικά, πως κάθε ένστολος είναι εξ’ ορισμού ενάρετος και πως θα πρέπει να τον ανεβάσουμε σε ένα βάθρο. Δίπλα στους χαμηλά αμειβόμενους, άριστα καταρτισμένους, καθημερινούς ήρωες, υπάρχουν πάντα (όπως σε όλους του κλάδους), κακά παραδείγματα.
Ποια είναι όμως η ευθύνη ενός χρυσοπληρωμένου αιρετού, όταν εντοπίζει (να δεχτώ προς διευκόλυνση της συζήτησης), αυτά τα κακά παραδείγματα;
Είναι άραγε «στα καθήκοντά του», να μοιράζει «ευχές» για «ψόφο» και άλλες απρεπείς εκφράσεις;
Είναι άραγε θεμιτό να σκορπίζει «ματσίλα» ή να μετατρέπεται σε έναν εκρηκτικό έφηβο, που χάνει τον έλεγχο του εαυτού του;
Θα περίμενε δικαίως κάποιος από έναν ευρωβουλευτή να μην «ξοδεύεται» σε τοξικούς διαλόγους στο ινμποξ του, αλλά να δαπανά κάθε δευτερόλεπτο της ζωής του στο έργο που του ανέθεσαν οι ψηφοφόροι.
Άλλωστε για αυτό πληρώνεται, εισπράττοντας μάλιστα «μεγάλο πακέτο» κάθε μήνα.
Φοβάμαι όμως πως για κάποιους αυτά είναι «ψιλά γράμματα».
Βaci, Nico
