Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
Του Δρ Κωνσταντίνου Μπούρα
https://konstantinosbouras.gr
Ο Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης μοιάζει σαν τους τελευταίους εναπομείναντες αναγεννησιακούς τεχνίτες. Πιστός στον Διαφωτισμό που άνθισε με την εφεύρεση τής τυπογραφίας και την άρση των χωροχρονικών ορίων, είναι τόσο τελειοθήρας που το ίδιο το αποτέλεσμα των τυπωμένων κομψοτεχνημάτων του τον δικαιώνει εξυψώνοντάς τον στο επίπεδο συνδημιουργών που έδωσαν στο ποιητικό περιεχόμενο την μορφή που το συμπληρώνει.
Η ταιριαστή εικονοποιία δεν είναι απλή εικονογράφηση ενός κειμένου κατά το μάλλον ή ήττον περιορισμένου στον γλωσσικό κώδικα. Πρόκειται για δευτερογενή εικονοπλασία που βοηθάει τον επαρκή, τον μυημένο, αλλά και τον νεοφώτιστο αναγνώστη να υπερπηδήσει τα όποια προσληπτικά εμπόδια και να συμπληρώσει τα αισθητηριακά του δεδομένα με παραγλωσσικά σημεία φορτισμένα με πανάρχαια σύμβολα που ενεργοποιούν ψυχοσωματικούς και νοητικούς μηχανισμούς μεγάλης (διαχρονικής ενίοτε) εμβελείας.
Πέρα από την εικονοποίηση (πρωτογενής συνδυασμός λέξεων σε παράταξη με δημιουργία ενός είδους «ιδεογραμμάτων) η μη γραμμική τυπογραφική στοίχιση (το σύστημα αυτό λέγεται «τρελό» στην στοιχειοθετική αργκό) δημιουργεί μία «παρτιτούρα», πάνω στην οποία θα αυτοσχεδιάσει ο σιωπηλός αλλά και ο φωναχτός ερμηνευτής.
Κάθε ανάγνωση είναι ερμηνεία, ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες εικόνες, τα βιώματα, τις πρόσφατες ή παρωθημένες εμπειρίες, την επικαιρότητα, τη μόδα, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τον πανικό ή τη γαλήνη που κυκλοειδώς μάς καταβάλλει εξυψώνοντάς μας πάνω από τα ρηχά χωροχρονικά σεντόνια τής πλήξης.
Η ποιητική (αλλά και η πεζολογική) δημιουργία είναι εξ ορισμού απογειωτική. Άλλως πως δεν έχει νόημα εκείνη η περίεργη δοτική πτώση «ποιητική αδεία». Μπορεί σήμερα να καταργήθηκαν οι υπογεγραμμένες και να μην εκφέρονται πλέον τα μακρά ή βραχέα φωνήεντα, τα σύμφωνα να προσομοιάζουν και να ομαδοποιούνται, όμως το καλό που μας έκανε η μετανεωτερική αποδόμηση είναι η κατάργηση των παραδοσιακών ειδών, η διαπίδυση της μίας «φωνητικής» ή συμβολικής γλώσσας μέσα στην άλλη, το μεγαλείο εν τέλει τής έντεχνης, λελογισμένης ελευθερίας τής έκφρασης.
Μόνο το προσεκτικά δομημένο, το τεχνουργημένο, το σοφά λαξεμένο είναι «αντισεισμικά» διαχρονικό, αντέχει δηλαδή στις παντοειδείς κυματοειδείς απολήξεις τού Συλλογικού Θυμικού. Κι όσο κι αν το Πανανθρώπινο Υποσυνείδητο στοιχειώνει την ποιητική-καλλιτεχνική δημιουργία με τους αναπόφευκτους καβαφικούς Λαιστρυγόνες-Κύκλωπές του, ακόμα κι η πλέον φουρτουνιασμένη θάλασσα είναι ήρεμη στο βάθος. Έτσι είναι και η φορτισμένη με αρνητική σκεπτομορφικά απορρίμματα η λεγόμενη «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» σε μεταβατικές, κρίσιμες εποχές σαν τη δική μας.
Η ποιητική δημιουργία έχει γίνει χαοτική στα χρόνια τής μεγιστοποιημένης εντροπίας που τείνει προς το ζενίθ της. Η προσληπτική ικανότητα τού κοινού σε αγχωτικούς καιρούς μειώνεται, τα κριτικά αντανακλαστικά του επίσης.
Εδώ έρχεται ο ΕΚΔΟΤΗΣ, ως διαμεσολαβητής – πολύ πριν τον Κριτικό – να συνδυάσει το αριστερό με το δεξί ημισφαίριο τού εγκεφάλου του ΠΡΟΒΛΕΠΟΝΤΑΣ τις αυτόματες ή συνειδητές αντιδράσεις τού επαρκούς αναγνώστη, που αναχαράζει τα προσλαμβανόμενα σήματα μέχρι να αφομοιώσει την πνευματική τροφή ανάλογα με τον μεταβολισμό του.
Ο εκδότης τής ποιητικής δημιουργίας σε παρόντα χρόνο είναι τόσο πολύτιμος όπως ο παλαιός βαγενάς (εκείνος που έφτιαχνε τα δρύινα βαρέλια) μέσα στα οποία ο καλά διηθημένος μούστος θα βράσει στο σωστό περιβάλλον προκειμένου να ολοκληρωθούν όλες οι χημικές αντιδράσεις με αριστοτεχνικό τρόπο.
Ο εκδότης πρέπει να είναι λυσιτελής και τελεσφόρος. Σπανίως ποιητής και εκδότης, επιμελητής και εικονογράφος, διορθωτής και λογογράφος, κριτικός και γραμματολόγος, φιλόλογος και βιβλιόσκωρος [συγχωρέστε μου τον νεολογισμό] είναι ένα και το αυτό πρόσωπο. Συνήθως συνεργαζόμαστε αρμονικά, με αγαστή σύμπνοια, προκειμένου να επιτευχθεί το βέλτιστο αποτέλεσμα. Το άριστο όμως είναι τόσο σπάνιο, όχι μόνον στον ελληνικό βιβλιοφιλικό χώρο αλλά και στον διεθνή. Στη Γαλλία, μετά τις μυθικές ποιητικές εκδόσεις τού μασσαλιώτικου οίκου “Fata Morgana”, τα εξώφυλλα έργων συγχρόνων λογοτεχνών είναι μάλλον φτωχά και χωρίς φαντασία, ενόσω οι «Κλασικοί» επαφίενται στην απλή αναγραφή τού ονόματός τους με μονόχρωμα στοιχεία σε ορθογώνιο πλαίσιο.
Υπάρχουν ακόμη ρέκτες εκδότες ποιητικής ανάτασης στην Ελλάδα. Θα τους χαρτογραφήσουμε συστηματικά, έναν προς μία και μία προς έναν, ελπίζοντας ότι όχι μόνο θα αποδώσουμε τιμές στους άξιους, αλλά και θα προσελκύσουν οι Δάσκαλοι αυτοί νέους σπουδαστές ικανούς να ακολουθήσουν αυτό το λειτούργημα.
