Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Ανδρέα Μαζαράκη
Ενώ η Τεχνητή Νοημοσύνη απαιτεί αφάνταστη ποσότητα ενέργειας, οι γκλομπαλιστές του Νταβός προάγουν-πολυδιαφημίζουν το μήνυμα της Γκρέτα Τούνμπεργκ, ότι ο άνθρακας είναι ο «νούμερο ένα εχθρός». Κι αυτό διότι δεν αποτελεί απειλή για τις ελίτ. Στην πραγματικότητα, η ιστορία του WEF (Νταβός), από το ξεκίνημά του ως Λέσχη της Ρώμης, δείχνει ότι η τάξη τους θέλει οι μάζες να πιστεύουν ότι υπάρχει όντως παγκόσμια απειλή. Η δύναμη του στηρίζεται στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας και στην επιμονή τους να κάνουν ό,τι υπαγορεύει το συμφέρον τους. Έτσι, δεν διστάζουν να κρύψουν τις αληθινές έρευνες επιστημόνων για τις πραγματικές αλλαγές του κλίματος.
Ας δούμε ένα παράδειγμα: Το διοξείδιο του άνθρακα (CΟ2) κατηγορείται ψευδώς για τη διατάραξη του πλανητικού κλίματος. Το CΟ2 είναι ένα βασικό αέριο απαραίτητο για τη ζωή. Επιπλέον, η επίδρασή του στις θερμοκρασίες της Γης είναι αμελητέα και θα παραμείνει αμελητέα, ακόμη και αν η σημερινή συγκέντρωση στην ατμόσφαιρα διπλασιαστεί. Μια αύξηση του CΟ2 κατά 100%, από 400 ppm σε 800 ppm, θα μείωνε την ακτινοβολία προς το διάστημα κατά μόλις 1,1%, με αποτέλεσμα την αύξηση της μέσης θερμοκρασίας της Γης κατά 0,70 C (βαθμούς Κελσίου). Η διαφορά των 0,70 C σημαίνει ότι δεν υπάρχει έκτακτη ανάγκη για το κλίμα και, ό,τι και να κάνουμε για να μειώσουμε τις εκπομπές CΟ2, δεν πρόκειται να επηρεάσει τις παγκόσμιες θερμοκρασίες.
Είναι χαρακτηριστική η δήλωση στο Twitter του Τζον Κλάουζερ, κατόχου του βραβείου Νόμπελ Φυσικής (2022) για τη fake «κλιματική αλλαγή»: «Μπορώ να δηλώσω με μεγάλη σιγουριά ότι ΔΕΝ υπάρχει έκτακτη κλιματική ανάγκη. Όσο κι αν αυτό μπορεί να αναστατώσει πολλούς ανθρώπους, το μήνυμά μου είναι ότι ο πλανήτης ΔΕΝ κινδυνεύει. Το ατμοσφαιρικό CΟ2 και το μεθάνιο έχουν μικρή επίδραση στο κλίμα. Μέχρι στιγμής, δεν έχουμε εντοπίσει επαρκώς ποια είναι η κυρίαρχη διαδικασία στον έλεγχο του κλίματος και όλα τα διάφορα μοντέλα βασίζονται σε ελλιπή και εσφαλμένη φυσική. Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει έκτακτη κλιματική ανάγκη».
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, την περίοδο από τα τέλη του εικοστού και τις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα, ακολουθούσαν πολιτικές μαζικής μετανάστευσης χωρίς να διαθέτουν τη λαϊκή συναίνεση. Όμως, κοινωνική αλλαγή παρόμοιων διαστάσεων δεν μπορεί να επιβληθεί σε μια κοινωνία κόντρα στη θέλησή της, χωρίς να χρησιμοποιηθούν διάφορα επιχειρήματα για να διευκολύνουν την προαγωγή αυτών των πολιτικών.
Τα επιχειρήματα που έχουν δοθεί στους Ευρωπαίους πολίτες αυτά τα χρόνια διαφέρουν από ηθικά έως τεχνοκρατικά. Αυτά επίσης εναλλάσσονται σύμφωνα με τις εκάστοτε ανάγκες και τις πολιτικές συγκυρίες. Έτσι, για παράδειγμα, συχνά έχει λεχθεί ότι η μετανάστευση τέτοιων διαστάσεων προσφέρει οικονομικά οφέλη στις χώρες μας. Οι δικαιολογίες ότι σε μια «γηράσκουσα κοινωνία» είναι απαραίτητη η μετανάστευση. Ότι, σε κάθε περίπτωση, η μετανάστευση καθιστά τις κοινωνίες μιας πιο πολιτισμένες και ενδιαφέρουσες. Και, αν κανένα από αυτά δεν ισχύει, η παγκοσμιοποίηση καθιστά τη μαζική μετανάστευση ασταμάτητη. Αυτές οι δικαιολογίες έχουν την τάση να αλληλοσυνδέονται και να είναι εναλλασσόμενες, έτσι ώστε, αν η μία δεν πείθει, οι άλλες να λειτουργούν σαν «ρεζέρβα». Όλα αυτά τα επιχειρήματα του κόσμου του Νταβός δεν βρίσκουν πλέον ευήκοα αυτιά. Ο κόσμος τους καταρρέει και όλο και περισσότεροι άνθρωποι στην Ε.Ε. και τις ΗΠΑ γυρίζουν την πλάτη στην ατζέντα-απάτη τους που θέλουν να επιβάλουν στον μέσο άνθρωπο.
Μια πληβειακή κατασκευή
Μέσα σ’ έναν Δυτικό κόσμο που έχει τρελαθεί πολιτικά και κοινωνικά, το Νταβός μετατρέπεται γρήγορα σε πληβειακή κατασκευή: πολλά παζάρια, αλλά ελάχιστες γεωπολιτικές ή γεωστρατηγικές λύσεις για τα πιο πιεστικά προβλήματα του κόσμου. Τώρα μοιάζει περισσότερο με τούρκικο παζάρι, με πολυτελή γεύματα και ακριβές πόρνες, παρά με σοβαρό φόρουμ ικανό να δώσει διορατική κατεύθυνση.
Έχει χαθεί στην αναζήτηση τού πώς θα είναι η «επόμενη μέρα» στην Ουκρανία, τη Μέση Ανατολή και ενδεχομένως στον Ινδο-Ειρηνικό. Είναι προσκολλημένο σε μια παγκόσμια τάξη, την οποία τόσο ο Ρώσος Πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, όσο και ο Κινέζος Πρόεδρος, ΣΙ Τζινπίνγκ, έχουν απορρίψει, υπονομεύοντας το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών κι ελέγχοντας τις αποφάσεις της Γ.Σ. του ΟΗΕ.
Ο δυτικός ιμπεριαλισμός ήταν ένα κόλπο να αποκτήσουν την εμπιστοσύνη των άλλων και εφαρμόστηκε στον υπόλοιπο κόσμο από ένα μικρό, αυταρχικό κομμάτι του. Οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι που εισέρρευσαν στις ατλαντικές δυνάμεις δεν ήταν δυνατόν να τις στερεώσουν και να τις διατηρήσουν επί πολύ. Η όλη «επιχείρηση» βασίστηκε στην αλαζονεία των ελίτ και τροφοδοτήθηκε από τη βεβαιότητα για πρόοδο, που είναι ενσωματωμένη στην ιστορία του Δυτικού πολιτισμού. Βεβαιότητα για το αυταπόδεικτο των υποθετικών αληθειών, οι οποίες διαποτίζουν τις παραδοσιακές Δυτικές αξίες, τους νόμους, τις κοινωνικές δομές και τους ηθικούς κανόνες. Στην Ευρώπη των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, του σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή, έσπειραν Ιδέες που μόνο ταραχή και αποπροσανατολισμό έφεραν, μειώνοντας στην πραγματικότητα την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την ηθική.
Σταδιακά, έφεραν τον έλεγχο όλων των μέσων επικοινωνίας, μετατρέποντας τον Ευρωπαίο αλλά και Αμερικάνο πολίτη σε μαριονέτα ενός συστήματος που μόνο ήταν ένα κόλπο να αποκτήσουν την εμπιστοσύνη των άλλων τον Σβαμπ και την παρέα του εξυπηρετεί. Αυτή, όμως, η βεβαιότητα για την υπεροχή ορισμένων τρόπων ζωής, ορισμένων αντιλήψεων για τον κόσμο των άλλων είναι καταδικασμένη. Σταδιακά, σπασμωδικά, αλλά με αυξανόμενη ταχύτητα και ένταση, τα δεδομένα συσσωρεύονται, ώστε να την συντρίψουν. Αυτή την περίοδο, μετά την αρχική ευφορία της Δυτικής υπεροχής, η ευρωπαϊκή άμυνα δείχνει ανύπαρκτη, καθώς οι ΗΠΑ προκαλούν Χάος και διαίρεση, τόσο στο εσωτερικό της Ευρώπης, όσο και της Αμερικής. ΌΧΙ άδικα, λοιπόν, το φετινό σύνθημα της Συνάντησης ήταν «Ανασυγκρότηση της Εμπιστοσύνης».
Μια δυστοπική Ελίτ
Το WEF συνειδητοποιεί ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι –συμπεριλαμβανομένων των υψηλόβαθμων στελεχών– έχουν χάσει και χάνουν κάθε μέρα την εμπιστοσύνη τους σε αυτή τη διεφθαρμένη, δυστοπική Ελίτ. Η παραδοσιακή κι επίσημη ατζέντα του WEF για το Νταβός 2024, η εμμονή στην Κλιματική Αλλαγή και την Τεχνητή Νοημοσύνη, για να ελέγξουν, να τυραννήσουν και να ρομποτικοποιήσουν τον παγκόσμιο πληθυσμό, δεν εμπνέει πλέον εμπιστοσύνη, ιδίως για τους αφυπνισμένους. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή η ξεδοντιασμένη ελίτ δεν παραμένει επικίνδυνη. Κάθε άλλο, τώρα είναι που θα βγάλει τα νύχια της προκειμένου να μην έρθουν στο φως όλα τα πεπραγμένα της.
Η πραγματικότητα στους δρόμους και οι συνεδριάσεις του WEF στα βουνά του Νταβός είναι εντελώς αποσυνδεδεμένες η μία από την άλλη. Οι άνθρωποι δεν περιμένουν από το Νταβός να λύσει τα προβλήματά τους. Πώς μπορεί να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη σε ένα σύστημα που έχει σχεδιαστεί για να εκμεταλλεύεται και να λεηλατεί την πλειονότητα της ανθρωπότητας;
Οποιαδήποτε συζήτηση για την ανοικοδόμηση της εμπιστοσύνης θα πρέπει σίγουρα να ακούγεται κούφια στις μεγάλες μάζες της Δύσης, που βρίσκονται στην ακραία επισφάλεια της καταπίεσης, της αδικίας και της ανισότητας. Δεδομένης αυτής της εκρηκτικής κατάστασης, με το φάσμα των διαδηλώσεων σε όλη την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο για την Οικονομία και τις Ανισότητες, δεν κάνει εντύπωση η περίεργη «προφητεία» του Έλον Μασκ για ένα «Τρελό 2024». Όπως έγραψε στο X, προκαλώντας ανησυχία στους ακολούθους του: «Η πρόβλεψή μου για το 2024 είναι ότι θα είναι ακόμα πιο τρελό».
Το Game of Thrones των Βρυξελλών έχει έναν ακόμα λόγο για να ανησυχεί περισσότερο γι’ αυτά που έρχονται στη Γηραιά Ήπειρο. Καθόλου τυχαία, λοιπόν, εμφανίστηκαν από προβληματισμένα έως και πανικόβλητα τα μέλη της ελίτ του Great Reset στην πρόσφατη δυσοίωνη Σύνοδο στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός. οι ξένες κυβερνήσεις «έχουν φρικάρει με αυτά που βλέπουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την αμερικάνικη δημοκρατία», όπως εκμυστηρεύθηκε στους δημοσιογράφους Αμερικάνος νομοθέτης. Οι Προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ απέχουν μόλις εννέα μήνες και δύο λέξεις: Ντόναλντ Τραμπ. Η παγκόσμια αναταραχή έχει ενταθεί και οι αγορές προεξοφλούν την εγκατάλειψη της Ουκρανίας και της Ταϊβάν από τη Δύση, παρά την οξυμένη ρητορική που ακούγεται.
Ο γραφειοκρατικός μηχανισμός των Βρυξελλών είναι πλέον εντελώς αναξιόπιστος, αφού αποδείχθηκε ο καλύτερος «πελάτης» της παγκοσμιοποίησης και δυνάστης των λαών των εθνών που αποτελούν την Ε.Ε. Η μόνη ελπίδα, πριν από τον όλεθρο, είναι να αναχαιτιστεί η λαίλαπα της αγγλοσαξονικής νέας τάξης από νέες ευρωπαϊκές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, που παίρνουν σάρκα και οστά σήμερα μέσα στα ευρωπαϊκά εθνικά κράτη. Σε αυτήν την πνευματική-πολιτιστική-πολιτική Αναγέννηση πρέπει να ταχθούμε όλοι υπέρ, προσέχοντας τα πάντα, με κριτική σκέψη σε ό,τι ακούγεται, αλλά με στόχο να καθαρίσει η παγκόσμια κοινωνία από την αρρώστια που της φύτεψαν οι κάπηλοι του πολιτισμού μας. Αλλιώς, τα αποτελέσματα αυτής της αλλοπρόσαλλης εποχής θα φανούν στη «νεκροψία» του πλανήτη μετά τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο που θα καταστεί αναπόφευκτος.
