Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν οπαδοί της Εθνικής ομάδας. Ή και να υπάρχουν είναι λίγοι. Μειοψηφία. Αντιθέτως, υπάρχουν φανατικοί οπαδοί των ομάδων. Μ΄αυτή την ιδιότητα οι περισσότεροι έκριναν και τον πρόσφατο αποκλεισμό του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Ανάλογα με το χρώμα των οπαδικών γυαλιών που φόραγαν.
Δεν είμαστε Δανοί. Αλλά αντίθετα Βαλκάνιοι. Που σημαίνει πως ο θρίαμβος από την πανωλεθρία των συναισθημάτων μπορεί να απέχουν ελάχιστα.
Στον ουρανό μετά το 5-0 επί του Καζακστάν, στα Τάρταρα μετά την ισοπαλία, αλλά αποκλεισμό από την Γεωργία.
Μετά… φταίνε όλοι και όλα. Οι ήρωες της μιας βραδιάς βαφτίζονται αποτυχημένοι την επόμενη.
Είναι αποτυχία σαφώς ότι η Εθνική έμεινε έξω από το ΕURO από την Γεωργία. Που σαφώς έχει μια σφιχτή και δεμένη ομάδα, αλλά δεν διαθέτει παίκτες με την κλάση των δικών μας. Αυτό ήταν που πόνεσε και το γεγονός ότι πολύς κόσμος πίστεψε ότι το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έγινε ξανά η ομάδα του 2004 που πήρε το EURO ή του 2014 όταν έφτασε μια ανάσα από τα προημιτελικά του Μουντιάλ στη Βραζιλία.
Τι ξεχάσαμε; Ότι από τότε μέχρι σήμερα μεσολάβησαν 10 χρόνια όπου το ελληνικό ποδόσφαιρο ψάχνεται να σταθεί στα πόδια του.
Έπαιζε ντέρμπι με τα νησιά Φερόε, έδιωχνε τον έναν προπονητή μετά τον άλλον, παίκτες έρχονταν κι έφευγαν μέχρι που επί Πογέτ φάνηκε μια πρόοδος. Δώδεκα νίκες σε 22 ματς, προβιβασμός από την τρίτη στη δεύτερη κατηγορία της Ευρώπης, άνοδος από το νούμερο-55 του κόσμου στο νούμερο-49.Δεν το λες κι άσχημα.
Όλα αυτά όμως δεν είναι-ακόμη δυνατόν- να μας οδηγήσουν σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης…
