Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Δημήτρη Καμπουράκη
Είναι γλυκιά η καρέκλα της εξουσίας
Δεν ξέρω πόσο καλό ή κακό έκαναν στην χώρα την οποία υπηρέτησαν για δεκαετίες ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου, αυτό είναι ζήτημα των ιστορικών πια και καθενός από τους πολίτες. Ξέρω όμως στα σίγουρα ότι με την πολιτική τους διαδρομή έκαναν μεγάλο κακό στους πολιτικούς αρχηγούς, στους πρωθυπουργούς και στους Προέδρους που ακολούθησαν.
Ποιο είναι αυτό το κακό; Επειδή και ο Καραμανλής πρεσβύτερος και ο Ανδρέας έγιναν πρωθυπουργοί, έπεσαν και μερικά χρόνια αργότερα επανήλθαν δριμύτεροι για τον δεύτερο κύκλο τους, όλοι οι επόμενοι πίστεψαν ακράδαντα ότι δικαιούνται και είναι ικανοί να το επαναλάβουν.
Τις τελευταίες δεκαετίες, οι περισσότεροι πρώην πολιτικοί αρχηγοί, πρώην πρωθυπουργοί και πρώην πρόεδροι, με το που απομακρύνθηκαν από τη θέση τους άρχισαν να σχεδιάζουν την επαναφορά τους. Κάποια ακαθόριστη εσωτερική παρόρμηση τους καθοδηγεί να πιστεύουν ότι η ιστορία, ο λαός, το κόμμα τους, οι συνθήκες τέλος πάντων, θα τα φέρουν έτσι ώστε να κληθούν ως Μεσσίες για να σώσουν αυτά που δεν μπόρεσαν να κάνουν στην πρώτη θητεία τους. Κι επειδή η ζωή τραβά την ανηφόρα δίχως να δίνει μεγάλη σημασία στην δική τους μελαγχολία, βάζουν και οι ίδιοι το δακτυλάκι τους ώστε να «υποβοηθήσουν» τις «νομοτελειακές» εξελίξεις. Κι έτσι, οι «πρώην» μετατρέπονται σε μεγάλο πρόβλημα για τους νυν.
Για θυμηθείτε μόνο τους πιο πρόσφατους πολιτικούς αρχηγούς. Μετά τον θάνατο του Ανδρέα, ο Κώστας Σημίτης κυβέρνησε οκτώ ολόκληρα χρόνια. Παραιτήθηκε πριν χάσει από τον Καραμανλή και παρέδωσε στον Γιώργο Παπανδρέου. Η αλήθεια είναι ότι ο Σημίτης δεν διεκδίκησε πλήρη επάνοδο του, διεκδίκησε όμως μια έμμεση επιτροπεία του Γιώργου, ο οποίος σε μια ασύμμετρη αντίδραση τον διέγραψε τον Ιούνιο του 2008 από βουλευτή του ΠΑΣΟΚ. Κάτι αντίστοιχο είχε γίνει και στην ΝΔ τέσσερα χρόνια νωρίτερα, όταν τρία κορυφαία στελέχη της ΝΔ είχαν αποφασίσει να μην δεχτούν επί της ουσίας την ανάδειξη του Κώστα Καραμανλή στην ηγεσία του κόμματος. Τον Μάρτιο του 2004, ο Κώστας Καραμανλής είχε αποκεφαλίσει τους Γιώργο Σουφλιά, Στέφανο Μάνο και Βασίλη Κοντογιαννόπουλο.
Επιστρέφοντας στο ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος Παπανδρέου έμεινε για λίγο πρωθυπουργός μετά το 2009 σε μια δραματική περίοδο για την χώρα και στην συνέχεια παρέδωσε την μεν πρωθυπουργία στον κ. Παπαδήμο, την δε προεδρεία του ΠΑΣΟΚ στον Ευάγγελο Βενιζέλο που κέρδισε τις εσωκομματικές εκλογές. Φαίνεται ότι δεν άντεξε για πολύ εκτός καρέκλας, οπότε φεύγει από το ΠΑΣΟΚ και τον Ιανουάριο του 2015 φτιάχνει δικό του κόμμα, το ΚΙΔΗΣΟ. Πολλοί απέδωσαν την απόφαση του και σε εκδικητικές διαθέσεις απέναντι στον Ευάγγελο Βενιζέλο, στον οποίον ο Παπανδρέου χρέωνε ότι τον υπονόμευσε καθοριστικά ως πρωθυπουργό.
Ο Κώστας Καραμανλής, μετά την ήττα του 2009 δεν διεκδίκησε ευθέως επαναφορά του σε κορυφαία κομματική, πολιτική ή πολιτειακή θέση, ήταν όμως διάχυτη η εντύπωση ότι για πολλά χρόνια παρέμενε σιωπηλός και άπραγος περιμένοντας τον λαό να τον ξανακαλέσει ως σωτήρα. Οι προθέσεις του αυτές δεν ευοδώθηκαν φυσικά, όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος, μέχρι την τελευταία στιγμή όμως οι «Καραμανλικοί» δεν έπαυαν να επιμένουν ότι «ξανάρχεται η ώρα του Καραμανλή». Την «ώρα του Παπανδρέου» περίμεναν και οι ελάχιστοι εναπομείναντες παλαιοπαπανδρεϊκοί, ενώ ο Γιώργος ξανασυνδέθηκε ως συνεργαζόμενο κόμμα με το ΠΑΣΟΚ. Δεν παρέλειψε πάντως να έχει αγαστή συνεργασία και με τον Τσίπρα, ελπίζοντας σε κάποια «αξιοποίηση» του ή σε κάποια «συνεργασία» των δύο χώρων που θα του επεφύλασσε καλύτερο ρόλο.
Ούτε ο Αντώνης Σαμαράς μετά την απομάκρυνση του από την ηγεσία της ΝΔ κατέθεσε τα όπλα. Δεν διεκδίκησε να ξαναγίνει αρχηγός, αλλά διεκδικεί ευθέως την ηγεσία της δεξιάς πτέρυγας της ΝΔ και του ιδεολογικού ταγού του κόμματος, το οποίο κατά την γνώμη του ο Μητσοτάκης το πάει πολύ κεντρώα. Τελευταίος αλλά εξίσου βροντερός στην παρέμβαση του ήταν ο Αλέξης Τσίπρας. Ο οποίος αφού αποχώρησε από την ηγεσία του Σύριζα μετά από δυο βαριές ήττες το 2023 (είχε προηγηθεί η απώλεια της εξουσίας το 2019), δεν άντεξε παρά έξι μήνες στην αφωνία και στην απραξία. Ξαφνικά επενέβη άγαρμπα στο συνέδριο του Σύριζα υπονομεύοντας τον Κασσελάκη που ως τότε διακριτικά στήριζε, όμως πρέπει να έμεινε εμβρόντητος από το γεγονός ότι τα μέλη του Σύριζα όχι μόνο δεν στάθηκαν σούζα στην εντολή του αλλά την αψήφησαν ολοκληρωτικά.
Τρεις μέρες αργότερα, στο συνέδριο της Καθημερινής, ο Αλέξης Τσίπρας έκανε κάτι πρωτοφανές. Κατεδάφισε μόνος του τους πυλώνες της δικής του κυβερνητικής θητείας μιλώντας για αποτυχία στις τηλεοπτικές άδειες και την Novartis. Έφερε σε τρομερά δύσκολη θέση όσους ακόμα υπερασπίζονται τα πεπραγμένα του Σύριζα, ο Κασσελάκης απελευθερώθηκε προσωρινά μεν αλλά τώρα δεν έχει ιδέα τι πρέπει να αφήσει ή να πετάξει από την πολιτική παράδοση που παρέλαβε, μέχρι και ο Πολάκης επιτέθηκε εναντίον του προστάτη του Αλέξη. Γιατί το έκανε αυτό ο Αλέξης; Για λόγους αντεκδίκησης απέναντι στους παλιούς κολλητούς του που τον άδειασαν στο Συνέδριο ή διότι στρώνει εξ αρχής έναν δρόμο επαναφοράς του στην ενεργό πολιτική; Θα στοιχημάτιζα ότι κάνει και τα δυο μαζί. Τελικά η καρέκλα είναι πολύ γλυκιά για να την απαρνηθεί παντοτινά κάποιος που έχει κάτσει πάνω της.
