Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Μιχάλη Χριστοδουλίδη
Διπλ. Μηχανολόγος Μηχανικός ΑΠΘ – ενεργειακός επιθεωρητής
Τελευταίως όλο και περισσότερο βλέπουμε κατασκευαστικές εταιρίες να διαφημίζουν διαμερίσματα προς πώληση, τα οποία τα δηλώνουν ότι κατατάσσονται στην ενεργειακή κλάση ”Α+”, δηλαδή στα σχεδόν μηδενικής κατανάλωσης πρωτογενούς ενέργειας.
Στην πράξη αυτό που συμβαίνει είναι, ότι ολόκληρη η πολυκατοικία έχει πιστοποιηθεί στην κλάση “Α+”, αλλά όχι απαραίτητα και τα διαμερίσματα που ανήκουν σε αυτήν.
Πολλοί κατασκευαστές ωστόσο χρησιμοποιούν το ενεργειακό πιστοποιητικό της πολυκατοικίας που όντως μπορεί να ανήκει στην κλάση ”Α+”, ως πιστοποιητικό και για τα μεμονωμένα διαμερίσματα αυτής. Είναι αρκετά λογικοφανές και πειστικό αυτό το επιχείρημα, αφού σου λέει η πολυκατοικία ανήκει στην ενεργειακή κλάση ”Α+”, άρα γιατί και τα επιμέρους διαμερίσματα να μην ανήκουν στην ίδια κλάση;
Αυτό συμβαίνει επειδή η απαίτηση έκδοσης ενεργειακού πιστοποιητικού, βάση της κείμενης νομοθεσίας, μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής μιας νεόδμητης πολυκατοικίας αφορά ολόκληρο το κτήριο και όχι τις οριζόντιες ιδιοκτησίες.
Αν όλο το κέλυφος της πολυκατοικίας έχει κατασκευαστεί με τις πιο υψηλές ενεργειακές προδιαγραφές σε θερμομονωτικά υλικά και έχουν παράλληλα τοποθετηθεί σειρές κουφωμάτων με τα πιο υψηλής ενεργειακής απόδοσης χαρακτηριστικά που κυκλοφορούν στην αφορά, κι αν ακόμα όλα τα διαμερίσματα έχουν υπέρ αποδοτικά συστήματα θέρμανσης ψύξης και παραγωγής ζεστού νερού ( π.χ αντλίες θερμότητας Α++, κλιματιστικά τελευταίας τεχνολογίας Α+++, ηλιακοί συλλέκτες κλπ), αυτό δεν σημαίνει ότι και τα διαμερίσματα κατατάσσονται στην “Α+” κλάση, επειδή μια φωτοβολταική εγκατάσταση στο κοινόχρηστο δώμα έχει συνδεθεί με το κοινόχρηστο ρολόι της πολυκατοικίας.
Αν το κάθε διαμέρισμα δεν υποστηρίζει ενεργειακά τα δικά του αυτόνομα συστήματα θέρμανσης και ψύξης του από ΑΠΕ (πχ ηλιοθερμικά ή φωτοβολταϊκά, ή γεωθερμικά συστήματα), ποτέ δεν θα φθάσει το μεμονωμένο διαμέρισμα την κλάση “Α+”. Στη πράξη αρκεί μόνο μια φωτοβολταϊκή εγκατάσταση στο κοινόχρηστο δώμα της πολυκατοικίας να συνδεθεί με το κοινόχρηστο ρολόι, για να καταταχθεί η πολυκατοικία στην κλάση Α+.
Ακόμα κι αν δεν συνδεθεί η φωτοβολταϊκή εγκατάσταση στο κοινόχρηστο ρολόι, αλλά πχ 2 από τα 12 διαμερίσματα μιας πολυκατοικίας, πάλι ολόκληρη η πολυκατοικία θα καταταχθεί στην Α+ κλάση, καθώς και τα 2 διαμερίσματα, αλλά όχι όμως και τα υπόλοιπα 10. Σε αυτή την περίπτωση εάν εκδίδονταν ενεργειακά πιστοποιητικά για το κάθε ένα διαμέρισμα, τότε θα διαπιστώναμε ότι στην καλύτερη περίπτωση αυτά θα κατατάσσονταν στην κλάση “Α” και στην χειρότερη στην “Β+”.
Αυτά θα είχαν βέβαια λίγη αξία, αν ο υποψήφιος αγοραστής που πρόκειται να αγοράσει αυτό το διαμέρισμα ως “Α+” δεν έδινε επιπλέον χρήματα για την αγορά του, θεωρώντας ότι θα κάνει σύντομα απόσβεση, λόγω της υποτιθέμενης σχεδόν μηδενικής κατανάλωσης ενέργειας που θα είχε, προκειμένου να καλύψει τις ενεργειακές του ανάγκες .
Κανονικά η νομοθεσία πρέπει να αντιμετωπίζει τέτοιες περιπτώσεις, που οδηγούν σε παραπλανητικές πρακτικές τους υποψήφιους αγοραστές νεόδμητων διαμερισμάτων τα οποία διαφημίζονται στην αγορά ως ενεργειακής κλάσης “Α+”, αλλά στην πράξη αυτά μπορεί να κατατάσσονται στην κλάση “Α” ή ακόμα και στην “Β+”, ανεξάρτητα αν η πολυκατοικία που τα ‘’στεγάζει’’ μπορεί να έχει κατασκευαστεί – υπολογιστεί με βάση τις απαιτήσεις κατά ΚΕΝΑΚ για να ανήκει στην κλάση Α+.
Υπάρχει ένα διάτρητο παραθυράκι του νόμου, κι αυτό είναι όταν κατά την πώληση ενός μεμονωμένου διαμερίσματος μιας πολυκατοικίας που κατατάσσεται στην “Α+” ενεργειακή κλάση, ο συμβολαιογράφος για την μεταβίβαση του, νομίμως μπορεί να χρησιμοποιήσει ως ενεργειακό πιστοποιητικό του διαμερίσματος, αυτό της πολυκατοικίας.
Κανονικά για να μην αλλοιώνεται η πραγματική ενεργειακή ταυτότητα του μεταβιβαζόμενου διαμερίσματος θα έπρεπε να χρησιμοποιείται το ενεργειακό πιστοποιητικό του διαμερίσματος και όχι ολόκληρης της πολυκατοικίας.
