Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Ανδρέα Κωνσταντάτου
Ένας ιδιαίτερα σημαντικός πολιτικός, όταν ρωτήθηκε από συνδαιτυμόνες του, το καλοκαίρι στην Κρήτη, τι θα έκανε αν βρισκόταν στη θέση του παραιτηθέντος τότε, Αλέξη Τσίπρα, είπε μεταξύ «τυρού και αχλαδιού»:
“Θα γύριζα τον κόσμο, θα έδινα διαλέξεις, θα μάθαινα, θα έβλεπα, θα γινόμουν σοφότερος κι όταν μετά από 3-4 χρόνια θα επέστρεφα, θα δημιουργούσα ένα νέο κόμμα. Δεν τον πήραν δα και τα χρόνια”.
Ο Αλέξης Τσίπρας όμως μένει εδώ, σχεδιάζει την ίδρυση ενός Ιδρύματος, μιας “δεξαμενής σκέψης”, για να ανακαλύψει το “ιερό δισκοπότηρο” του νέου ρόλου του.
Θα είναι ξανά πρωταγωνιστής για μια ενωμένη αριστερά που μπορεί να αντιταχθεί στον Μητσοτάκη ή θα μείνει αμέτοχος μακριά από τους μηχανισμούς και τις κομματικές “κλωτσοπατινάδες”;
Σίγουρα δε σκέφτεται να ακολουθήσει τη συμβουλή από την Κρήτη. Γι’ αυτόν μια περιοδεία ανά τον κόσμο θα είχε, μάλλον, τουριστικό ενδιαφέρον παρά στοχοπροσήλωση στην αναζήτηση νέων ιδεών.
Το έργο του: ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύθηκε, απομυθοποιήθηκε και προχωρεί με ταχύτητα σ’ έναν πολιτικό εκφυλισμό, όπου τα δύο κομμάτια του θα δώσουν τη μάχη της επικράτησης στις ευρωεκλογές με τον ίδιο παρατηρητή.
Ο πρώην πρωθυπουργός, μάθαμε πως περνά μια περίοδο περισυλλογής και προσωπικής ανασυγκρότησης που διακόπτεται από “πόνο και θλίψη” για τα όσα συμβαίνουν στο πάλαι ποτέ ισχυρό κόμμα του.
Μετά την εξαέρωση, μήνυμα ενότητας
Δεν παύει όμως, όπως διαφαίνεται, να ονειρεύεται τη δημιουργία ενός νέου, ενιαίου δημοκρατικού πολιτικού σχήματος, που θα περιλαμβάνει όλα τα κομμάτια της αριστεράς, αν στις ευρωεκλογές ο Νίκος Ανδρουλάκης αποτύχει να ξεχωρίσει ως η νέα αξιωματική αντιπολίτευση.
Το όνειρο του αποτελεί συνέχεια της μεγάλης ιδέας του, της απλής αναλογικής και της δημιουργίας τότε, μιας προοδευτικής συμμαχίας, με το ΠΑΣΟΚ που δεν ήθελε να συνεργαστεί μαζί του και με τον Βαρουφάκη που δεν εξελέγη. Δεν είναι κακό να ονειρεύεται κανείς, όταν όμως εμπλέκει και άλλους που δεν συμφωνούν στα σχέδια του, τότε ξεπερνά τα όρια του ονειροπόλου και φτάνει στα όρια εμμονής.
Από την Ιταλία, όπου βρέθηκε σύμφωνα με τους συνεργάτες του, έστειλε μήνυμα για τη σημασία που έχει η ενότητα και η συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων απέναντι στη συμμαχία δεξιάς-ακροδεξιάς».
Φυσικά, το μήνυμα εστάλη μετά την εξαέρωση του ΣΥΡΙΖΑ και αποτελεί ένα δείγμα γραφής, για την πολιτική που θα ακολουθήσει. Όλα όμως θα κριθούν στις ευρωεκλογές. Αν δεν υπάρξει καταγραφή ισχυρής δυναμικής ενός των τριών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά) τότε ανοίγει ο δρόμος για τις κινήσεις Τσίπρα.
“Πόρτα” στον Τσίπρα
Το ερώτημα είναι αν ο ίδιος μπορεί να δημιουργήσει δυναμική επανόδου στην πολιτική σκηνή, τη στιγμή, που το κόμμα του, έχει διασπαστεί σε ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά, και που τα δύο κομμάτια προσπαθούν να πάρουν αποστάσεις από την κυβερνητική θητεία του και από τα τεράστια λάθη της πολιτικής στρατηγικής του.
Πρώτος ο Τσακαλώτος του απέδωσε άμεσα στην ευθύνη: “Προφανώς, κάτι πήγε πολύ στραβά μεταξύ του ’19 και του ’23. Έχουμε όλοι ευθύνη. Και ο Αλέξης έχει ένα μεγάλο μέρος αυτής της ευθύνης”.
Δεύτερος ο Α. Χαρίτσης, που σε ερώτηση αν το νέο κόμμα είναι ανοικτό για τον Αλέξη Τσίπρα απάντησε: «Το κόμμα μας είναι μια νέα προσπάθεια, δεν θέλουμε την αναπαλαίωση του παλιού ΣΥΡΙΖΑ”.
Είναι επίσης χαρακτηριστικό πως στην εκδήλωση για την ανακοίνωση του νέου κόμματος, δεν έγινε καμία αναφορά εκ μέρους των ομιλητών στον Αλέξη Τσίπρα.
Η “κληρονομιά” του
Για να προλάβει την απομυθοποίηση του ο κ. Τσίπρας σπεύδει να αναδείξει την πολιτική κληρονομιά του, μια κληρονομιά που αποδοκιμάστηκε σε αλλεπάλληλες εκλογές, που δεν νοιάζει τους πολλούς, αλλά ούτε και αρκετούς στο κόμμα του.
Γράφει βιβλίο, ετοιμάζει Ίδρυμα και δείχνει παρών μέσα από τον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ.
Προβάλλει ως επιτεύγματα του, τις Πρέσπες, όπου χορήγησε μακεδονική γλώσσα και εθνότητα στους κατοίκους της Βόρειας Μακεδονίας
Σηκώνει λάβαρα για το “μαξιλάρι” των 37 δισεκατομμυρίων που προέρχεται από ό,τι είχαν τα ταμεία του κράτους, όταν ανέλαβε, μέρος του δανείου που πήρε με το τρίτο μνημόνιο και τις εισπράξεις από φοροκαταιγίδα κατά των μικρομεσαίων και από τις μειώσεις των συντάξεων.
Και βεβαίως, ως πρωταρχικό επιχείρημα της επιτυχούς πορείας του, προβάλλει την έξοδο από τα μνημόνια, παραμερίζοντας το δικό του αχρείαστο μνημόνιο που υπέγραψε κάτω από τις πιέσεις των δανειστών, την παράταση της κηδεμονίας της χώρας και την υπόσχεση του, για κατάργηση τους με ένα νόμο και ένα άρθρο.
Φυσικά μπορεί να πιστεύει ότι θέλει ο κ. Τσίπρας, ακόμα και πως το δημοψήφισμά του, ωφέλησε τη χώρα και δεν ενέπαιξε το 61% του ελληνικού λαού. Στελέχη, όμως, και από τα δύο κομμάτια του παλιού ΣΥΡΙΖΑ, αρχίζουν και παίρνουν προσεκτικά αποστάσεις από το κόμμα και τις πρακτικές του.
Ακόμα και ο κ Κασσελάκης που αναφέρει συχνά το όνομα του επεσήμανε τα λάθη που οδήγησαν την κοινοβουλευτική ομάδα από τους 149 βουλευτές του 2015 στους 48 του 2023.
Ούτε ο νέος πρόεδρος θέλει να συνεχίσει μια τοξική πορεία με τα βαρίδια της παλιάς αριστεράς, ούτε η Νέα Αριστερά θέλει να προχωρήσει με πολιτικές του παρελθόντος, παρά το ότι τις τάξεις κοσμούν όλες οι προσωπικότητες μιας αποδοκιμασμένης αριστεράς.
Και οι δύο προσβλέπουν σ’ ένα νέο ξεκίνημα με καινούργιο υλικό, αλλά αυτό δεν υπάρχει.
Η αγωνία του Αλέξη
Αν το ερώτημα είναι, ποιός πια θα στηρίζει την πολιτική του πρώην πρωθυπουργού, η απάντηση είναι: κανένας, πλην του ιδίου…
Απλά η απομυθοποίηση από τα “παιδιά” του θα γίνεται με μέτρο, ώστε το πρόσωπο του κ. Τσίπρα να μείνει μακριά από τις διαμάχες.
Αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας, βλέποντας την καθοδική πορεία Κασσελάκη παίρνει αποστάσεις και από τις δυο πλευρές. Για τον μεν ένα, η άποψή του είναι ότι δρα ανορθόδοξα και δεν γνωρίζει την ελληνική πραγματικότητα – κάτι που το βλέπουν όλοι- για τους άλλους ότι βιάστηκαν να φύγουν και δεν περίμεναν τις ευρωεκλογές για να πάρουν τις αποφάσεις τους.
Έχει όμως και μια άλλη αγωνία.
Αν και οι βουλευτικές εκλογές είναι μακριά, σε τρεισήμισι χρόνια -άνευ απροόπτου- η πιθανότητα ο ΣΥΡΙΖΑ με τον κ. Κασσελάκη ή και χωρίς αυτόν, να μπει στη Βουλή ως ένα μικρό κόμμα, θα υποβαθμίσει το προφίλ του πρώην πρωθυπουργού, όπως και την παρεμβατική δυνατότητα του στις εξελίξεις.
Το χειρότερο σενάριο ο ΣΥΡΙΖΑ να μην μπει καν στη Βουλή και να μην είναι βουλευτής ο κ. Τσίπρας, θεωρείται απίθανο και ακραίο.
Για να αποφευχθεί οποιοδήποτε φάλτσο στην πορεία, που θα έχει επιπτώσεις στον ίδιο, θα αναγκαστεί να παρέμβει, μετά τις ευρωεκλογές, όταν πια θα έχει ξεκαθαρίσει η εικόνα των συσχετισμών των κομμάτων της κεντροαριστεράς. Το πως και πότε και με ποιο ακριβώς σκοπό και στόχο, είναι ζητήματα που θα τεθούν προς συζήτηση και στο Ίδρυμα που ετοιμάζει.
Έχει έξι μήνες μπροστά του, έως το θέρος, για τα όνειρα του.
