Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου
του Δημήτρη Καμπουράκη
Μπορεί να μας κάνει μέγιστη εντύπωση, μπορεί να μιλάμε για μια πρωτοφανή εξέλιξη, που όμοια της δεν έχει υπάρξει στην παγκόσμια πολιτική ιστορία, μπορεί για πολλούς οι εξελίξεις αυτές να μοιάζουν με ανέκδοτο και για άλλους με επανάσταση, πάντως είναι πια δεδομένο και πρέπει να το χωνέψουμε. Το πολιτικό δίπολο στην χώρα μας είναι πλέον Μητσοτάκης – Κασσελάκης.
Αυτοί οι δυο θα συγκρούονται από δω και πέρα, αυτοί οι δυο θα είναι μεγάλοι πρωταγωνιστές, αυτοί θα είναι οι μονομάχοι στην αρένα της ελληνικής πολιτικής, όλοι και όλα θα στοιχίζονται πίσω απ’ αυτούς τους δυο.
Είναι όμως δίπολο το Μητσοτάκης – Κασσελάκης κι ας μην μπορεί ο δεύτερος να μιλήσει στην Βουλή; Εκ των πραγμάτων, ναι. Και για τα επόμενα τριάμισι με τέσσερα χρόνια θα συνεχίσει να είναι, διότι θεωρώ αδιανόητο να μην δοθεί στον καινούριο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ περίοδος χάριτος, μέχρι τις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Αυτές λογικά θα είναι κάπου ανάμεσα στο 2026 και 2027. Μέχρι τότε ο κ. Κασσελάκης θα έχει δύο crash tests, σχετικά, ανώδυνα. Τις περιφερειακές-δημοτικές αρχές Οκτώβρη και τις ευρωεκλογές την άνοιξη του 2024. Στις δημοτικές-περιφερειακές κανένας δεν του ζητάει τίποτα, ενώ στις ευρωεκλογές ο καινούριος αρχηγός θα χρειαστεί μια μικρή άνοδο των ποσοστών του Σύριζα, πράγμα εύλογο και μάλλον εύκολο. Άρα, ως ο 2027 θα πορευτούμε μ’ αυτό το δίπολο. Κυριάκος Μητσοτάκης και Στέφανος Κασσελάκης, Χανιώτες αμφότεροι.
Και τι θα βγάλει αυτό το δίπολο, θα ρωτήσουν πολλοί. Προφανώς κανένας δεν μπορεί να δώσει απάντηση σήμερα. Ο Κυριάκος είναι ήδη ένας από τους πιο επιτυχημένους πολιτικούς άνδρες της μεταπολιτευτικής ελληνικής ιστορίας. Αν ολοκληρώσει την τετραετία που διανύουμε θα έχει ήδη καταρρίψει το μεταπολιτευτικό ρεκόρ συνεχούς πρωθυπουργίας και αν κερδίσει τις επόμενες εκλογές θα μπει στην μικρή ομάδα των πρωθυπουργών που άφησαν εποχή. Ως τώρα, το βασικό του στοιχείο είναι ότι από το 2016 που ανέλαβε την αρχηγία της ΝΔ μέχρι σήμερα, δεν έχει χάσει καμία εκλογική μάχη. Με όποιον συγκρούστηκε, τον ισοπέδωσε.
Είδε φως στις… διακοπές του
Στην απέναντι όχθη, ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ο απόλυτος άγνωστος. Κάπου διάβασα ότι είναι ο πρώτος άνθρωπος που πρώτα εκλέχτηκε ως «υποψήφιος πρωθυπουργός» και μετά θα προσπαθήσει να γίνει… πολιτικός. Τα έχουμε διαβάσει και συζητήσει πολύ όλα τούτα τον τελευταίο μήνα, κανένας δεν τον γνώριζε, δεν ήταν καν απλό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας τον έβαλε… κατά τύχη στο ψηφοδέλτιο επικρατείας αλλά όχι σε εκλόγιμη θέση, ένας συγγενής του είπε πρόσφατα ότι είχε έρθει στην Ελλάδα για καλοκαιρινές διακοπές. Κι ενώ διακόπευε, περνούσε έξω από την Κουμουνδούρου, είδε φως, ανέβηκε, τους πήρε το κόμμα και στρογγυλοκάθισε στην καρέκλα που καθόταν ο Αλέξης.
Τι ήταν, τελικά;
Πρωτοφανή πράγματα, για τα οποία ερίζουν οι αναλυτές. Ήταν ο Κασσελάκης τόσο φοβερός ή ήταν οι αντίπαλοι του τόσο ανύπαρκτοι; Ήταν ο το μήνυμα του τόσο ελπιδοφόρο ή ήταν οι οπαδοί του κόμματος τόσο απελπισμένοι, ώστε να επιλέξουν έναν τυχάρπαστο; Ήταν ο Στέφανος τόσο ικανός ή ήταν το κόμμα ένα εγκαταλειμμένο οικόπεδο, έρμαιο του πρώτου καταπατητή που θα περνούσε από μπροστά του; Ήταν μια βίαιη προσαρμογή του Σύριζα στα πολιτικά δεδομένα των καινούριων καιρών ή βρεθήκαμε μπροστά σε μια επιθετική εξαγορά κόμματος, όπως γράφτηκε ειρωνικά; Ευφυές, καθότι ο Κασσελάκης έκανε αυτή την δουλειά στην Αμερική. Ωραία και κρίσιμα ερωτήματα στα οποία μόνο οι επόμενοι μήνες και χρόνια ενδέχεται να δώσουν απάντηση.
Το βέβαιο είναι ότι τελείωσε οριστικά ο κύκλος των κομμάτων με ιδεολογικές περιχαρακώσεις, για να μπούμε στον κύκλο των κομμάτων που η σφραγίδα τους είναι η προσωπικότητα και η εμβέλεια του αρχηγού τους και μόνο. Το ‘χε κάνει από καιρό η ΝΔ, το ‘κανε κατά κάποιο τρόπο και το ΠΑΣΟΚ, μετά την Φώφη Γεννηματά. Είχε απομείνει ο ΣΥΡΙΖΑ να παριστάνει τον φάρο της ιδεολογικά φορτισμένης ριζοσπαστικής αριστεράς, τώρα πάει κι αυτός. «Από ροκ συγκρότημα μεταμορφώθηκε σε ελαφρύ ποπ» είπε εύστοχα και ο Στέλιος Κούλογλου κι έκανε μπίγκο. Φυσικά, ως ροκ συγκρότημα με το μεγάλο όνομα στην αρχηγία του ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ήδη υποστεί βαριές ήττες, δεν πρέπει να θεοποιείται η προηγούμενη περίοδος Τσίπρα. Ο Μητσοτάκης τον είχε λιώσει πριν αυτός αποχωρήσει, αλλά όπως και να το κάνουμε άλλο μια μπάντα σκληρού ροκ κι άλλο ένα συγκροτηματάκι με ελαφρά ποπ τραγουδάκια.
Που βρισκόμαστε, τώρα
Τέλος πάντων, αυτό που έχει σήμερα σημασία είναι ότι βρισκόμαστε (αν βρισκόμαστε) μπροστά σ’ έναν καινούριο πολιτικό δίπολο. Συνήθως τα ιστορικά «δίπολα» αποτελούνταν από αντιπάλους με ίσο πολιτικό βάρος, με αμοιβαία παραδοχή από τον κόσμο, με μακροχρόνια πορεία στον πολιτικό στίβο και με μια φανερή είτε υποβόσκουσα προσωπική αντίθεση που συχνά κατέληγε μέχρι και σε αντιπάθεια ή μίσος ανάμεσα τους. Δεν ξέρουμε αν η μάχη ανάμεσα σε Μητσοτάκη και Κασσελάκη θα πάρει τέτοια χαρακτηριστικά ή αν θα καταγραφεί σαν μια ακόμα πολιτική μάχη ανάμεσα στον κυρίαρχο Κυριάκο και τον μικρό Στέφανο.
Μια χαψιά…
Προϋπόθεση να δούμε μια σοβαρή μάχη ανάμεσα τους είναι να ξεφύγουμε απ’ το μοντέλο του ενός και μισού κόμματος για να πάμε σε κανονικό κομματικό διπολισμό. Θα καταφέρει ο Κασσελάκης να ξαναπάει τον Σύριζα στο 30% κατ’ ελάχιστον; Αν το βλέπει κανείς εύκολο ή εφικτό, τότε να το βάλουμε στα σενάρια. Αλλιώς ο Κασσελάκης, παρά την νεότητα, την φρεσκάδα και την επικοινωνιακή του ικανότητα, θα γίνει μια χαψιά από τον Κυριάκο.
Επί του παρόντος, ο νέος αρχηγός έχει να τακτοποιήσει τα του κόμματος του πριν βγει στα μαρμαρένια αλώνια για να αντιμετωπίσει τον Μητσοτάκη. Κάποιοι θα πουν ότι πρέπει να επιβληθεί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ δείχνοντας την ικανότητα του να τα βάζει με τον πρωθυπουργό, άλλοι όμως θα αντιτείνουν ότι αν δεν ξεκαθαρίσει πρώτα το εσωκομματικό του τοπίο, κάθε φορά που θα εκστρατεύει εναντίον της κυβέρνησης θα πατά πάνω σε νάρκες που θα έχει παραχώσει στον δρόμο του η εσωκομματική αντιπολίτευση. Άλλο δίλημμα κι αυτό. Να τα βάλει πρώτα με τον Σκουρλέτη και τον Φίλη ή πρώτα με τον Κυριάκο και μετά να καθαρίσει το σπίτι του; Και πόσο εύκολα είναι αμφότερα;
Ήδη η αντίδραση της Αχτσιόγλου που αρνήθηκε να λάβει οποιοδήποτε αξίωμα, δείχνει ότι στο κόμμα που ο Στέφανος κατέλαβε εύκολα, υπάρχουν πολλά χαρακώματα. Κι αυτός είναι καινούριος και ολίγον άσχετος περί των εσωκομματικών και των ιδεολογικών, καθότι στην Αμερική αυτά δεν συνηθίζονται. Για να δούμε τι τον περιμένει και τι μας περιμένει…
