του Γιάννη Δαραβίγκα
Πολύς ντόρος έγινε για τον νεαρό σερβιτόρο που για να εξυπηρετήσει τους πελάτες του beach bar στο οποίο εργαζόταν, στην Ρόδο, αναγκάζονταν να μπαίνει στην θάλασσα για να τους σερβίρει.
Δεν θέλω να εμπλακώ στην θλιβερή συζήτηση που γίνεται για τα δήθεν δικαιώματα των εργαζομένων, την αξιοπρέπειά τους, τα μεγάλα φιλοδωρήματα κλπ. Εκείνο όμως που πρέπει να επισημάνω, είναι ότι υπάρχουν και άλλοι εργαζόμενοι και αναφέρομαι στους νεαρούς δημοσιογράφους που αρχίζουν την καριέρα τους στην τηλεόραση, καλύπτοντας διάφορα γεγονότα.
Βλέπουμε λοιπόν κάποιους από αυτούς να τσαλαβουτάνε μέχρι το γόνατο, μέσα σε λάσπες και βρώμικα νερά, για να παρουσιάσουν μια πλημμύρα σε κάποιο μέρος της χώρας. Βλέπουμε άλλους (ή και τους ίδιους) σε κάποια δασική πυρκαγιά, με πρησμένα τα μάτια και με δυσκολία στην αναπνοή, να περιγράφουν την φυσική καταστροφή. Βλέπουμε επίσης κάποιους άλλους εργαζόμενους δημοσιογράφους, με δάκρυα στα μάτια από τα χημικά «όπλα» της αστυνομίας, να περιγράφουν επεισόδια σε διαδηλώσεις.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, αυτοί οι δημοσιογράφοι – ρεπόρτερς, δεν είναι εργαζόμενοι όπως και ο σερβιτόρος;;; Δεν υπάρχουν γι΄αυτούς κανόνες ασφάλειας στην εργασία τους;; Δεν έχουν αξιοπρέπεια;; και το χειρότερο, δεν εισπράττουν φιλοδωρήματα από τους πελάτες-τηλεθεατές, ούτε καν από τους εργοδότες τους. Το μόνο που εισπράττουν είναι ένα ξερό και τυπικό «να προσέχεις» από τους συναδέλφους τους μεγαλοδημοσιογράφους, που από την σιγουριά και ασφάλεια του στούντιο, μας λένε τις «ειδήσεις».
