Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου
του Δημήτρη Καμπουράκη
Περί του μέλλοντος μας ομιλώντας, σε τρεις βδομάδες θα ξέρουμε, για παράδειγμα, αν η χώρα θα συνεχίσει μέσα σε συνθήκες πολιτικής σταθερότητας ή αν κινδυνεύει να μπει σ’ έναν φαύλο κύκλο δίχως πραγματική ηγεσία στο τιμόνι της. Θα ξέρουμε αν η ελληνική οικονομία θα αποκτήσει την πολυπόθητη επενδυτική βαθμίδα που θα την βγάλει επιτέλους από τους οικονομικούς παρίες του πλανήτη ή αν θα συνεχίσουμε να πελαγοδρομούμε στις ταραγμένες παγκόσμιες οικονομικές θάλασσες σαν σκαρί δίχως έρμα και προορισμό.
Η παγίδα ενός «άλλου μείγματος πολιτικής»
Θα ξέρουμε αν η χώρα θα συνεχίσει να έχει τους διπλούς ρυθμούς ανάπτυξης από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης ή αν με το πρόσχημα ενός «άλλου μείγματος πολιτικής» ξαναρχίσουν όλα από την αρχή κι όποιον πάρει ο χάρος. Θα ξέρουμε αν θα έχουμε για υπουργό οικονομίας κάποιον σοβαρό και προσεκτικό άνθρωπο ή αν θα ξαναδούμε κάποιον με χρωματιστά πουκάμισα που ακούει για ανοικτές τράπεζες και τον πιάνει αλλεργία. Θα ξέρουμε αν θα συνεχίσουν οι μειώσεις φόρων ή αν θα ξαναβρεθούμε καβάλα σε κάποιο ιδεοληπτικό τσουνάμι ταξικής πολιτικής, που η εξάντληση της φοροδοτικής ικανότητας των παραγωγικών ανθρώπων θεωρείται το απαύγασμα της προοδευτικής διακυβέρνησης.
Θα ξέρουμε αν η χώρα θα έχει σαφή, στοχευμένη και σταθερά προσανατολισμένη εξωτερική πολιτική ή αν θα αρχίσουμε πάλι να θαυμάζουμε τον κάθε διεθνή δικτάτορα και τυχοδιώκτη θεωρώντας τον μάγκα και πανέξυπνο καταφερτζή. Θα ξέρουμε αν η χώρα έχει χερσαία και θαλάσσια σύνορα ή αν οι φράκτες και τα πλοία του λιμενικού είναι κατασταλτικοί μηχανισμοί που λειτουργούν εγκληματικά εμποδίζοντας την παγκόσμια προσφυγιά και φτωχολογιά να έρθουν στην αυλή μας.
Θα είναι… ντεμοντέ ο πατριωτισμός;
Θα ξέρουμε αν η χώρα οφείλει να εξοπλίζεται για να υπερασπιστεί τα σύνορα της ή αν ο πατριωτισμός είναι ντεμοντέ και στην θέση πρέπει να βάλουμε έναν χαοτικό δήθεν διεθνισμό αφήνοντας την εδαφική μας ακεραιότητα στην καλή διάθεση του υπερεξοπλισμένου γείτονα. Θα ξέρουμε αν θα πρέπει να είμαστε σύμμαχοι με τους ισχυρούς του κόσμου ή αν θα είναι καλύτερα για το έθνος μας να είναι ξέμπαρκο, μοναχό και ανάδελφο, σ’ έναν κόσμο σαν τον σημερινό όπου το μόνο που μετρά είναι η ισχύς και το μέγεθος.
Ο Πρωθυπουργός
Θα ξέρουμε αν θα χουμε για πρωθυπουργό αυτόν που ψήφισε η πλειοψηφία του κόσμου ή κάποιον άλλον που όταν ψηφίζαμε δεν είχαμε καν υπ’ όψη μας. Θα ξέρουμε αν ο πρωθυπουργός αυτός θα λογοδοτεί στον λαό που τον ψήφισε ή σε άλλα άγνωστα πολιτικά και οικονομικά κέντρα, των οποίων οι επιδιώξεις είναι τελείως άδηλες, όμως εύκολα προβλέψιμες. Θα ξέρουμε αν σ’ ένα πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα σαν το δικό μας, ο πρωθυπουργός θα έχει την ισχύ που απορρέει από την λαϊκή βούληση και εντολή ή αν θα λογοδοτεί μόνο σε κείνους που τον διόρισαν από την πίσω πόρτα και δίχως την παραμικρή λαϊκή νομιμοποίηση.
Δαιμονοποίηση της ιδιωτικής οικονομίας
Θα ξέρουμε αν θα συνεχίσει η απορρόφηση των τεραστίων κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης και του ΕΣΠΑ ή αν θα ξαναρχίσουν από την αρχή οι σχεδιασμοί που θα μας πάνε πίσω για μια διετία τουλάχιστον. Θα ξέρουμε αν στην κορυφή του κράτους θα υπάρχει μια φιλοεπενδυτική κυβέρνηση ή αν θα επιστρέψουμε στην δαιμονοποίηση της ιδιωτικής οικονομίας και της επιχειρηματικότητας. Θα ξέρουμε αν θα μας κυβερνούν άκρατοι κρατιστές που θέλουν τα πάντα κρατικά ή αν θα είναι στο τιμόνι άνθρωποι που επιζητούν μια ισορροπία ανάμεσα στην ιδιωτική πρωτοβουλία και την κρατική οικονομία.
Συνέχεια των μεταρρυθμίσεων
Θα ξέρουμε αν θα συνεχιστούν κάποιες βασικές έστω μεταρρυθμίσεις, όπως η καθιέρωση της αξιολόγησης στο δημόσιο, ο ψηφιακός μετασχηματισμός του κράτους, η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και άλλα στοιχειώδη που παντού στην υφήλιο είναι ψωμοτύρι, εκτός από την Ελλάδα όπου θεωρούνται κατάρες.
Θα ξέρουμε αν η πολιτική εξουσία μας θα μπει σε πόλεμο με το λεγόμενο βαθύ κράτος που μας καταδυναστεύει ή αν θα στηριχθεί πάνω του κανακεύοντας το «φιλολαϊκά» και κάνοντας όλα τα οπισθοδρομικά χατίρια του.
Τα παθήματα έγινα μαθήματα
Φυσικά πρέπει επίσης να ξέρουμε ότι δεν θα ξαναγίνουν κρατικές παρακολουθήσεις τηλεπικοινωνιών, ότι δεν θα ξαναδιοριστούν ανίκανοι και άσχετοι σε κρίσιμες θέσεις και ότι θα υπάρχει μεγαλύτερος έλεγχος των ανθρώπων που αναλαμβάνουν μια κρατική θέση που μπορεί να τους πλουτίσει αν το επιδιώξουν. Και φυσικά πρέπει να ξέρουμε και να βεβαιωθούμε ότι τα παθήματα έγιναν μαθήματα και ότι οι πρωθυπουργικές συγνώμες και αναλήψεις ευθύνης για λάθη και αβλεψίες ήταν ειλικρινείς και τίμιες.
Ας μη ξεχνάμε τι περάσαμε…
Διότι πέρα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τι περάσαμε στο πρόσφατο παρελθόν από τα αρχικά «ωχ αδερφέ» και τα μετέπειτα αγωνιστικά «όλα είναι εφικτά», αλλά ούτε να χάνουμε από την οπτική μας όσα συμβαίνουν στην υπόλοιπη Ευρώπη και στον ανεπτυγμένο κόσμο, όπου το αυγό του φιδιού επωάζεται σταθερά απειλώντας να διαλύσει τις ευημερούσες δυτικές κοινωνίες μας. Το μέτρο συμπατριώτες, η αποφυγή των άκρων και το μέτρο, είναι εν τέλει το παν.
