Η συγγνώμη έχει πάντα την αξία της, η αυτοκριτική όμως είναι αληθινή όταν είναι ειλικρινής και γίνεται στην ώρα της. Μετά από 6-7 χρόνια δεν αποτελεί πολιτική πράξη αποδοχής λάθους για ένα κόμμα , αλλά αστερίσκο στο περιθώριο μιας σελίδας.
Πολύ περισσότερο όταν γίνεται με σκοπιμότητα, λίγους μήνες, πριν τις εκλογές. Γιατί ο κ. Τσίπρας τώρα θυμήθηκε να παραδεχτεί ότι στράγγιξε οικονομικά τη μεσαία τάξη.
“Αδικήσαμε τη μεσαία τάξη αλλά όχι από επιλογή” δήλωσε προχθές.
Είπε πάλι τη μισή αλήθεια καθώς την αδίκησε μεν, αλλά από επιλογή, όπως έχουν παραδεχθεί και οι ίδιοι.
Ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός των Οικονομικών του, Ευκλείδης Τσακαλώτος το είπε καθαρά, ήθελαν να την τιμωρήσουν.
Μετά την ήττα του 2019 δήλωσε: “Να παραδεχόμαστε ότι μεροληπτούμε ταξικά υπέρ των ασθενέστερα οικονομικά τάξεων” και για να μην μείνει καμία αμφιβολία στη συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ τον Νοέμβριο του ίδιου έτους τα είπε ακόμα πιο καθαρά “καλά κάναμε και αντιμετωπίσαμε έτσι τη μεσαία τάξη διότι φοροδιαφεύγει συστηματικά”.
Στο ερώτημα ποιος λέει την αλήθεια ο Τσίπρας ή ο Τσακαλώτος, απαντά η ίδια η πολιτική τους καθώς στα 4,5 χρόνια διακυβέρνησης με τον Καμμένο, επέβαλαν συνολικά 29 φόρους είτε νέους, είτε αυξήσεις σε παλαιότερους που έπληξαν τη μεσαία τάξη.
Η αντιπαράθεση τους, συνεχίζεται και με εκείνους που τα στελέχη του, τους αποκαλούν υποτιμητικά «κυρ Παντελήδες».
Πρόκειται κυρίως για συντηρητικούς μικρούς επιχειρηματίες, μικροαστούς που νοιάζονται για μια καλύτερη ζωή για τους ίδιους και τις οικογένειες τους και δεν δίνουν “φράγκο” για τους “κοινωνικούς αγώνες” κάποιων αριστερών και συνδικαλιστών στους δρόμους των διαδηλώσεων.
Τους περιφρονεί ο “αριστερός” ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τους θέλει τώρα, ως ψηφοφόρους , αφού χωρίς τη μεσαία τάξη και χωρίς τους “κυρ Παντελήδες”, φως στο τούνελ της εξουσίας δεν βλέπει.
Μόνο που οι “κυρ Παντελήδες” έλκονται περισσότερο από τις ευκαιρίες ευμάρειας που μπορεί να τους δώσει μια ανοιχτή αγορά και μια φιλελεύθερη κοινωνία, παρά από τα επιδόματα φτώχειας μιας, κοινωνικά ταξικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Στην Κουμουνδούρου έχουν αντιληφθεί επί τέλους, πως αυτές οι κοινωνικές και οικονομικές ομάδες ονειρεύονται να αυξήσουν το εισόδημα τους, να πλουτίσουν κι όχι να ζουν με επιδόματα.
Κι αυτό ανησυχεί τους “συντρόφους”, γιατί όσο ανεξαρτοποιούνται οικονομικά και κομματικά, και “περιφέρουν” τις ψήφους τους, σύμφωνα με τα συμφέροντα τους, τόσο καθίστανται απρόσβλητοι από αριστερές ιδεολογίες και επιδοματικές πολιτικές ψηφοθηρίας.
