Μοναδικό και εξαιρετικά πρωτότυπο είναι αυτό που παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών από τον Ρένο Χαραλαμπίδη και τους συνεργάτες του με βάση την ταινία «Τέσσερα μαύρα κοστούμια».
Έχουμε δει να παρουσιάζονται επί σκηνής κινηματογραφικές μουσικές. Έχουμε επίσης δει να προβάλλονται ταινίες με την συνοδεία ζωντανής μουσικής. Αλλά τέτοιο μετασχηματισμό δεν είχαμε ξαναδεί. Αιτία για αυτή την πρωτοτυπία είναι πάλι η ποίηση, ειδικώς αυτής της έντονα υπαρξιακής ταινίας, η οποία γυρίστηκε στον κάμπο της Βοιωτίας. Είναι αλήθεια πως όπου υπάρχει ποίηση, τότε η μεταμόρφωση, δηλαδή το θαύμα , είναι δυνατόν να συμβεί.
Δεν περιγράφεται εύκολα αυτό που παρουσιάστηκε τις προάλλες στο Μέγαρο Μουσικής σε σκηνοθεσία Ρένου Χαραλαμπίδη για τα τέσσερα μαύρα κοστούμια.
Τέσσερεις ή και πέντε διαφορετικές εκτελέσεις του κυρίως μουσικού θέματος της ταινίας, το οποίο έχει γραφτεί από τον ίδιο τον Ρένο. Απογειωτικές έγχορδες ερμηνείες. Αισθαντικές απαγγελίες αλλά και παλιές γνήσιες ιστορίες. Αυθεντικό κλασσικό τραγούδι με υποδόριο χιούμορ από έναν εξαιρετικό τενόρο. Κύρος και φίνα καλλιτεχνία από τον Άλκη Παναγιωτίδη, δύναμη και αισιοδοξία από τον Δημήτρη Πουλικάκο Αγάπη και αυθορμητισμός μεταξύ όλων των συντελεστών. Κοντολογίς, μια ωραία παρέα που μας έκανε να νιώσουμε όμορφα σε μια δύσκολη εποχή.
Συγχαρητήρια στους Ρένο Χαραλαμπίδη, Δημήτρη Πουλικάκο, Άλκη Παναγιωτίδη, Γιάννη Χριστόπουλο, String Demons, Θάνο Μαργέτη στο πιάνο, Στέφανο Φλώτσιο στην κιθάρα, Άρτεμις Βαβάτσικα στο ακορντεόν, Κώστα Σερεμέτη στα κρουστά αλλά και στον Λάμπρο Ρουμελιωτάκη στο ρόλο του γορίλα. Συγχαρητήρια επίσης στο σύλλογο φίλων της μουσικής όπως και στην Boo production, που πίστεψαν σε αυτό το τολμηρό εγχείρημα και τελικά κατάφεραν με την ενορχήστρωση του Ρένου Χαραλαμπίδη, την πείρα των παλαιοτέρων και το ταλέντο των νεότερων να στήσουν μια γιορτή που πολύ μας θύμισε το περίφημο πανηγύρι που θαυμάσαμε πριν χρόνια μέσα στην ταινία.
Αν και κατ’ εξοχήν μουσικός ο χαρακτήρας της παράστασης, ωστόσο αυτό που γράφτηκε ανεξίτηλα ψηλά στην αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος του Μεγάρου, και δεν θα ξεχαστεί παρά τις αμέτρητες επόμενες παραστάσεις που θα φιλοξενηθούν εκεί, είναι η φράση του Ρένου «μα αν δεν είχε ναυάγια η Οδύσσεια, θα ήταν απλά μια κρουαζιέρα».
