του Ανδρέα Κωνσταντάτου
Τους τελευταίους μήνες, δύο διεθνείς Οίκοι, ο καναδικός DBRS και πριν λίγες μέρες η Standard & Poor’s επιβράβευσαν την σωστή διαχείριση της ελληνικής οικονομίας εν μέσω συνεχών κρίσεων για την εντυπωσιακή ανάκαμψή της το 2021 αλλά και την προοπτική της.
Αποτέλεσμα, μιας επιτυχημένης δημοσιονομικής και αναπτυξιακής πολιτικής, που ασκεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, την οποία η αριστερή αντιπολίτευση, της βάζει την αρνητική ταμπέλα της …νεοφιλελεύθερης.
Ένας όρος που ακουγόταν άσχημα στ’ αυτιά των εργαζομένων ως τη δεκαετία του ’80, έκτοτε εγκαταλείφθηκε ως πολιτική και αυτοπροσδιορισμός ομάδων και χρησιμοποιείται μόνο από την αριστερά ως “σκιάχτρο” προς τους εργαζόμενους.
Όλα αυτά μου τα θύμισε η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα για τη νίκη Μακρόν:
“Η ήττα της ακροδεξιάς – που ξεπέρασε σήμερα το 40%- και των νεοφιλελεύθερων και συντηρητικών πολιτικών που την ενισχύουν, αποτελεί τη μέγιστη προτεραιότητα”.
Δηλαδή μαζί με τη Λεπέν ηττήθηκαν και οι… ανύπαρκτες ιδέες της, περί νεοφιλελευθερισμού, όπερ σημαίνει και η πολιτική της κυβέρνησης καθότι η “καραμέλα” του ΣΥΡΙΖΑ και ο “μπαμπούλας” προς τους εργαζόμενους είναι ο …νεοφιλελευθερισμός του Μητσοτάκη
Έλα όμως που τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι …Εδώ και μέρες, αναλυτές παρατηρούν πως η οικονομική πολιτική της Λεπέν απέναντι στους εργαζόμενους, στους αποκλεισμένους από την παγκοσμιοποίηση, δεν απέχει από την πολιτική του αριστερού Μελανσόν για τον οποίο τα αριστερά έντυπα στην Ελλάδα αναθάρρησαν από την επιτυχία του.
Η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου έγραψε προ ημερών πως αν διαβάσει κανείς το πρόγραμμα της Λεπέν “μπορεί να της αποδώσει αριστερή ταυτότητα”.
Και οι δύο εστίασαν στον πληθωρισμό και οι δύο διακήρυξαν την αντίθεση τους στην αύξηση των ορίων ηλικίας για τη συνταξιοδότηση, υποσχέθηκαν φορολογικές περικοπές στην ενέργεια, αυξήσεις και διορισμούς στο δημόσιο, επένδυσαν στην αντισυστημική ψήφο, στο Κίνημα των “κίτρινων γιλέκων” κατά των φόρων στα καύσιμα, της διετίας 2018 – 19 που ένωσε στους δρόμους υποστηρικτές της Λεπέν και του Μελανσόν. Κάτι σαν τις δικές μας πλατείες του 2012, το άνω και το κάτω διάζωμα.
Διαφωνούν σε πολλά, ιδεολογικά, πολιτικά, κυρίως στο μεταναστευτικό, αλλά ο πληθωρισμός και η ακρίβεια, ένωσαν τις “υποσχέσεις” τους.
Ο ένας κουνούσε το “λεφτόδεντρο” και ο άλλος ακολουθούσε.
Δεν είναι τυχαίο ότι παρά την ηχηρή παρότρυνση Μελανσόν να μην ρίξουν ψήφο στην Λεπέν, το 17% των ψηφοφόρων του, ψήφισε την ακροδεξιά υποψήφια και η συντριπτική πλειοψηφία της γαλλικής εργατιάς κατά 67% και των υπαλλήλων κατά 58% σύμφωνα με τις έρευνες στο δεύτερο γύρο, ψήφισε Λεπέν.
Ε, δεν λες και τους Γάλλους εργάτες, “φαν” του νεοφιλελευθερισμού, που ηττήθηκε, σε μια χώρα που το 60% των φορολογικών εσόδων επιστρέφει στους πολίτες…
Παρόλα αυτά ο κ Τσίπρας “διάβασε”, ως συνήθως, στο αποτέλεσμα των εκλογών, όπως τον βόλευε. Ως ήττα της ακροδεξιάς και των “νεοφιλελεύθερων και συντηρητικών” πολιτικών που τη στηρίζουν και όχι ως νίκη του Μακρόν που ανάταξε τη γαλλική οικονομία, μείωσε την ανεργία και προχώρησε σε αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.
Αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα Αλέξη.
Συμφωνώ μαζί σου και εγώ το κάνω, όταν είμαι στα κάτω μου..
Πηγή: afteroffice.gr
